به گزارش سینا پرس فارس، آبله میمون ویروسی است که معمولاً در نواحی غربی و مرکزی آفریقا یافت می‌شد، اما این روزها در حال سرایت گسترده در خارج از این نواحی است. امری که از سال ۲۰۰۳ به این‌طرف بی‌سابقه است، درحالی‌که هیچ واکسن اختصاصی برای آبله میمون وجود ندارد، واکسن‌های درمان آبله مؤثر است و ۸۵ درصد محافظت در برابر این بیماری را تأمین می‌کند.
اما این بیماری نام خود را از چه گرفته و از چگونه در جهان گسترش یافت؟
آبله میمون یک بیماری بسیار نادر است که عمدتاً از طریق حیوانات آلوده در نواحی غربی و مرکزی آفریقا سرایت می‌کرده است. موارد در اروپا و سایر نقاط جهان هم بسیار نادرتر بوده است و در کل یک بیماری کم‌خطر محسوب می‌شود. آبله میمون در ظاهر شبیه آبله مرغان است و با جوش و لکه‌های قرمز و همچنین احساس ناخوشی همراه است.
چرا به این بیماری آبله میمون گفته می‌شود؟
نام آبله میمون از اولین مورد ثبت شده این عفونت گرفته شده که در دهه ۱۹۵۰ در میمون‌هایی که برای تحقیقات مورد استفاده قرار می‌گرفتند ظاهر شد. با این حال، این فقط میمون‌ها نیستند که ناقل این بیماری هستند، بلکه در اغلب پستانداران دیگر از جمله سنجاب‌های درختی و موش‌های صحرایی هم یافت شده است. در دهه ۱۹۵۰ مشخص شد که سرچشمه این بیماری از حیواناتی مثل میمون آغاز شده که از آن زمان به انسان نیز سرایت کرده است.
به گفته سازمان جهانی بهداشت، اولین مورد ثبت شده مبتلا به این بیماری یک پسر نه ساله بود که در دهه ۱۹۷۰ در جمهوری دموکراتیک کنگو مبتلا شده بود. از آن زمان این بیماری در یازده کشور آفریقایی گسترش یافته است. نیجریه هرساله حدود ۳۰۰۰ مورد از این بیماری را ثبت کرده است.
ولی آخرین نمونه ابتلا به این بیماری در خارج از آفریقا به سال ۲۰۰۳ باز می‌گردد. زمانی که تعداد ۸۰۰ حیوان از کشور غنا به تگزاس در آریکا آورده شده بودند. این حیوانات در کنار سنجاب هایی نگه‌داری می‌شدند که بعدها توسط افراد به‌عنوان حیوان خانگی گرفته می‌شدند. در آن زمان ۴۷ مورد ابتلا در بین انسان‌ها شناسایی شد.
علائم آبله میمون چیست؟
درجه حرارت بالا،
سردرد،
دردهای عضلانی،
کمردرد،
تورم غدد،
لرز،
خستگی
و ظهور بثورات پوستی
از جمله اولین علائم این بیماری است که از نظر ظاهری شبیه آبله مرغان است و به‌صورت لکه‌های برجسته بروز می‌یابد که به تاول تبدیل شده و در نهایت پوسته‌پوسته می‌شود و می‌ریزد.
آیا آبله میمون همانند ویروس سارس از طریق هوا منتقل می‌شود؟
این امکان وجود دارد که برخی بیماری‌های عفونی از طریق قطرات تنفسی ریز در هوا معلق شوند. این قطرات می‌توانند حاوی ویروس‌های زنده یا سایر عوامل بیماری‌زا باشند که در صورت برخورد با چشم، بینی یا دهان افراد سالم را آلوده کنند. انتقال از طریق هوا نیازی به تماس چهره‌به‌چهره ندارد، و در واقع، فرد مبتلا حتی مجبور نیست با فرد مبتلا در یک اتاق باشند، زیرا این قطرات می‌توانند برای مدتی در هوا باقی بمانند. چندین بیماری از جمله سرخک و آبله مرغان می‌توانند از طریق هوا منتقل می‌شوند. در همین حال، برخی دیگر می‌توانند از طریق قطرات تنفسی بزرگ‌تر پخش شوند که به‌راحتی در هوا شناور نیستند و سریع روی زمین می‌افتند.
بر اساس تحقیقات مرکز آمریکایی کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها، سارس می‌تواند به سه روش پخش شود: قطرات بزرگ تنفسی که با دهان، بینی یا چشم برخورد داشته باشند. استنشاق قطرات ریز تنفسی آلوده؛ و لمس غشاهای مخاطی با دست‌هایی که به ویروس زنده آلوده شده‌اند.
بااین‌حال، در مورد آبله میمون اطلاعات زیادی درباره اینکه آیا از طریق ذرات معلق در هوا پخش شود یا نه در دست نیست؛ اگرچه راه اصلی انتقال مشخص است.
برخلاف سارس، آبله میمون تمایلی به انتشار آسان بین افراد ندارد و معمولاً نیاز به تماس فیزیکی نزدیک یا مستقیم با فرد مبتلا دارد. به همین دلیل است که معمولاً برای انتشار ویروس از این طریق، به مدت زمان طولانی تماس نزدیک نیاز است.
همچنین آبله میمون می‌تواند از طریق تماس فیزیکی مستقیم با نقاطی از پوست یا غشاهای مخاطی حاوی جوش‌های آبله میمون سرایت کند، مضافاً اینکه در تماس‌های غیرمستقیم، مانند استفاده مشترک از ملافه و لباس نیز از فردی به فرد دیگر منتقل می‌شود.
درحالی‌که شواهدی برای انتقال آبله میمون از طریق هوا وجود ندارد، برخی از دانشمندان نگران هستند که این ویروس از این طریق نیز گسترش یابد.
گزارش: امیر محمد مظفری