به گزارش سینا پرس فارس، هنگامی که کوهنوردان از قله اورست صعود می کنند، به طور معمول سیلندرهای اکسیژن را حمل می کنند، وسایلی که به آنها اجازه می دهد آزادانه در ارتفاعات بالا نفس بکشند. این امر ضروری است زیرا هر چه به لبه جو زمین نزدیکتر می شوید، در مقایسه با مقادیر فراوان موجود در سطح دریا، اکسیژن کمتری در دسترس است.
این فقط یک نمونه از متغیر بودن جو زمین است و ساختار عنصری لایه‌های آن، از تروپوسفر، نزدیک سطح دریا، تا اگزوسفر، در بیرونی‌ترین مناطق آن را به نمایش می‌گذارد. به گفته سرویس ملی هواشناسی، جایی که هر لایه به پایان می رسد و شروع می شود با چهار ویژگی کلیدی تعریف می شود: تغییر دما، ترکیب شیمیایی، چگالی و حرکت گازهای درون آن.
به گفته ناسا، هر یک از لایه‌های جو در تضمین این که سیاره ما می‌تواند میزبان همه نوع حیات باشد، نقش دارد، از مسدود کردن تشعشعات کیهانی سرطان‌زا گرفته تا ایجاد فشار مورد نیاز برای تولید آب.
کاترینا بوسرت، فیزیکدان فضایی در دانشگاه ایالتی آریزونا گفت: «هرچه از زمین دورتر می‌شوید، اتمسفر چگال‌تر می‌شود. "ترکیب نیز تغییر می کند و اتم ها و مولکول های سبک تر شروع به تسلط می کنند، در حالی که مولکول های سنگین به سطح زمین نزدیک تر می مانند."
همانطور که در جو به سمت بالا حرکت می کنید، فشار یا وزن جو بالای شما به سرعت ضعیف می شود. حتی اگر هواپیماهای تجاری دارای کابین های تحت فشار هستند، تغییرات سریع ارتفاع می تواند بر شیپورهای استاش باریکی که گوش را به بینی و گلو متصل می کند، تأثیر بگذارد. متیو ایگل، استادیار علوم جوی در دانشگاه کالیفرنیا، دیویس، می‌گوید: «به همین دلیل است که گوش‌های شما ممکن است در هنگام برخاستن از هواپیما بیرون بزند.
در نهایت، هوا برای هواپیماهای معمولی برای پرواز بسیار نازک می شود، زیرا چنین هواپیماهایی قادر به بالا بردن کافی نیستند. این منطقه ای است که دانشمندان حکم کرده اند پایان جو ما و شروع فضا است.
خط کارمان چیست
این خط به نام خط کارمان، به نام تئودور فون کارمان، فیزیکدان مجارستانی آمریکایی که در سال 1957 اولین کسی بود که برای تعیین مرز بین زمین و فضای خارج از جو تلاش کرد، نامگذاری شد. این خط، با توجه به اینکه مرز بین زمین و فضا را مشخص می‌کند، نه تنها نشان می‌دهد که محدودیت‌های هواپیما کجاست، بلکه برای دانشمندان و مهندسان در هنگام کشف چگونگی حفظ موفقیت‌آمیز فضاپیماها و ماهواره‌ها در مدار زمین بسیار مهم است. بوسرت گفت: «خط کارمان یک منطقه تقریبی است که نشان‌دهنده ارتفاعی است که ماهواره‌ها می‌توانند قبل از اینکه حداقل یک بار دور زمین بچرخند، بدون سوختن یا خارج شدن از مدار زمین، به دور زمین بچرخند.
ایگل گفت: «در اصل، پرواز تا خط کارمان هنوز امکان پذیر است. با این حال، در عمل، حیوانات نمی توانند در ارتفاعات بالاتر از «حد آرمسترانگ» که حدود 20 کیلومتر بالاتر از سطح است، جایی که فشار آنقدر کم است که مایع در ریه ها می جوشد، زنده بمانند.
مترجم: فاطمه خداپرست
منبع: livescience