به گزارش سیناپرس اصفهان، انسان‌ها برای ایجاد صدای «س» زبان خود را در پشت دندان‌های جلویی خود قرار می‌دهند؛ اما مارها دندان های جلویی را ندارند، پس چگونه می‌توانند این صدا را ایجاد کنند و حتی گاهی اوقات همزمان زبان خود را نیز بیرون بیاورند.
مارها برخلاف انسان‌ها، صدای هیس را در سیستم تنفسی و در ساختاری به نام گلوت یا به عبارتی فاصله بین تارهای صوتی خود ایجاد می‌کنند. گلوت سوراخ کوچکی در پایین دهان مار است که با نفس‌کشیدن باز می‌شود.
مارها فقط یک ریه فعال دارند؛ به این معنی که این عضو اکنون بقایای کوچکی از اندامی بزرگ‌تر و عملکردی است که در اجداد تکامل‌یافته مار وجود داشته است. این ریه فعال از دو قسمت تشکیل شده است.
به گفته دیوید پنینگ، استادیار زیست‌شناسی در دانشگاه ایالتی جنوبی میسوری: در مار ریه عروقی وجود دارد؛ این همان کاری است که ریه‌های ما انجام می‌دهد، بنابراین اکسیژن و مواردی از این قبیل را جذب می‌کند. نیمه پشتی ریه همان ریه کیسه‌ای و شبیه به یک بادکنک خالی است که کاری جز نگه‌داشتن هوا در خود را ندارد.
پنینگ می‌گوید: بنابراین وقتی مار هیس می‌کند، دنده‌هایش را منبسط می‌کند، نفس عمیقی می‌کشد و سپس برای مدتی طولانی عمل بازدم را انجام می‌دهد. این صدا ناشی از عبور سریع هوا از گلوت است.
وی افزود: این صدا در واقع فقط هوایی است که از یک روزنه کوچک عبور می‌کند. مارها می‌توانند حجم آن را با فشردن دنده‌های خود و بیرون‌راندن هوای بیشتر تغییر دهند، اما این در اصل فقط عبور هوا از یک ستون لوله‌ای کوچک است که صدای هیس را ایجاد می‌کند و به زبان مار ربطی ندارد.
او با اشاره به مواد شیمیایی شناور و اغلب معطر در هوا گفت: مارها با بیرون‌آوردن زبان خود، سعی می‌کنند ترکیبات آلی فرار موجود در هوا را جذب کنند.
پنینگ افزود: حالت تلنگری زبان مار برای این است که اطلاعات جمع‌آوری کنند. هیس‌کردن آنها فقط برای حفظ این فاصله یا ایجاد رعب و وحشت و چیزهایی از این نوع است.
برخلاف سایر حیوانات، مارها فقط یک صدا و برای یک هدف یعنی دفاع تولید می‌کنند. صدای هیس اطلاعاتی را منتقل نمی‌کند؛ با این حال، این صدا می‌تواند از گونه‌ای به گونه دیگر متفاوت باشد.
وی گفت: وجود صدای هیس، نشانه حیوانی مضطرب است و بنابراین عقب‌نشینی یا رهاکردن آن به حال خود درست خواهد بود.
مترجم: طیبه جعفری
منبع: livescience