در سال 1979 کاوشگر «پایونیر 11» ناسا دریافت حدود 3400 کیلومتر دورتر از لبه خارجی حلقه های اصلی A ،B، و C سیاره، عجیب ترین حلقه زحل موسوم به «F» قرار دارد.
این نوار ماده یخی که بطور مداوم تغییر می کند، از سطح بالایی از پیچیدگی و خمش و تابیدگی برخوردار است که بنظر شبیه یک طرح بافته می آید. برآوردهای اولیه، سن حلقه F را چندین میلیون سال عنوان کرده بودند.
به گزارش ایسنا، قمرهای «پرومتئوس» و «پاندورا» که تنها دو نمونه کوچک از 60 قمر سیاره زحل هستند، در طرفین حلقه F قرار داشته و به سمت داخل و خارج این حلقه حرکت می کنند.
در واقع این دو قمر، ذرات یخی موجود در حلقه F را در یک نوار باریک به عرض 100 کیلومتر کنترل می کنند.
با تکامل یافتن حلقه های زحل، ذرات یخ درون آن ها به یکدیگر چسبیده و ماهک ها را تولید می کنند. این قمرهای کوچک در نهایت با یکدیگر برخورد کرده و به شکل قمرهای بزرگتر در می آیند.
تحقیقات پیشین نشان داده بود که برخورد بین این ماهک ها باعث ایجاد حلقه F شده است.
محققان دانشگاه کوبه ژاپن به بررسی این نتایج پرداخته و دریافتند، اگر ماهک هایی که به یکدیگر برخورد می کنند، کاملا از ذرات ریز یخ ساخته شده باشند، در نهایت تنها یک حلقه ایجاد می شود. اما اگر این اجسام از هسته های متراکمتر از جنس سنگ یا تکه های بزرگتر یخ ساخته شده باشند، ممکن است یکدیگر را کاملا تخریب کرده و نه تنها باعث ایجاد یک حلقه، بلکه حتی دو قمر به اندازه نصف قمرهای اولیه شوند.
این ایده بسیار شبیه آنچه امروزه به عنوان حلقه F و قمرهای اطراف آن وجود دارد، است. یافته های فضاپیمای کاسینی نیز نشان داد که هر دو قمر پرومتئوس و پاندورا از هسته های متراکم برخوردارند.
نتایج این تحقیقات در مجله «Nature Geoscience» منتشر شده است.