حیوانات چگونه در تاریکی مسیریابی می کنند؟
به گزارش سیناپرس، زندگی انسان به نور وابسته است و به همین دلیل معمولا فعالیت های خود را با نور خورشید تنظیم می کنیم در حالی که بسیاری از حیوانات روزها در لانه های خود پنهان شده و با تاریک شدن هوا فعالیت خود را آغاز می کنند.
بیشتر این جانوران نسبت به نور کور هستند، اما برای جهت یابی به حواس دیگر خود مانند لامسه، بویایی و شنوایی تکیه می کنند. در ادامه به بررسی برخی از مهمترین روش های مسیریابی حیوانات در تاریکی می پردازیم:
دید حرارتی
برای مارهایی که در تاریک ترین ساعات شب شکار می کنند، دیدن یک موش کوچک در دل صحرا کاری غیر ممکن است. در واقع، برخی از مارها یک سیستم سیگنالینگ فوق العاده مفید در سر خود دارند که آنها را قادر به دیدن گرما می کند. به گزارش سیناپرس، جوندگان خونگرم بخش بزرگی از رژیم غذایی مارها هستند و با توجه به اینکه موش ها تنها مقدار کمی گرما از بدن خود خارج می کنند، این مهارت ناوبری به اندازه کافی کارآمد و سریع است که امکان شکار دقیق و موفق در شب را برایشان فراهم می کند.
ستارگان
آسمان شب الگوها و نقاط نورانی را به شکل ستارگان ارائه می دهد. ستارگان می توانند به طرق مختلف به راهنمایی حیوانات کمک کنند: برخی از پرندگان از یک ستاره درخشان برای یافتن راه خود استفاده می کنند و سوسک های سرگین غلطان مسیر راه شیری را دنبال می کنند. 
مسیریابی اکولوکیشن
پرواز در آسمان، برای حیواناتی مانند خفاش ها ضروری است که موقعیت خود را در رابطه با اشیاء دیگر بدانند. این جانوران دید محدودی داشته و بر پایه امواج فراصوتی و بازتاب آن ها می توانند محیط اطراف را شناسایی کنند.به گزارش سیناپرس، این جانور به طور کلی، از امواج صوتی گام پایین برای شناسایی اشیاء در فاصله دور استفاده می کند در حالی که فرکانس های بالا جزئیات بیشتری از محیط اطراف و نزدیک را به آن ها نشان می دهد.
قابلیت لمس
اگر در یک اتاق کاملا تاریک گیر کرده باشید، چگونه به سمت در می روید؟ این احتمال وجود دارد که دستان خود را دراز کرده و دیوارها و وسایل اطراف را لمس کنید. بسیاری از حیوانات نیز از همین روش استفاده می کنند، اما با سیستمی بسیار دقیق تر. سبیل‌های حساس روی پوزه حیواناتی مانند لمورو گورکن می‌توانند به جستجوی غذا در پیچیده ترین زیستگاه ها کمک کنند. به گزارش سیناپرس، برخی گونه های سنجاب که بیشتر شب ها را در ارتفاعات خطرناک درختان می گذراند، به این حسگرها نیاز دارد تا بدانند شکاف بین شاخه ها کجاست. آنها سبیل های خود را به عقب و جلو تکان داده و محیط رو به رو را لمس کنند. به این ترتیب سطوح ناهموار اطراف آنها توسط صدها حسگر حرکتی در این موهای اصلاح شده، شناسایی می شوند.
نقشه برداری مغناطیسی
احتمالا تاکنون پرواز شب پره ها را دل شب دیده اید. حقیقت این است که پروانه ها برای پرواز در شب تکامل یافته اند ، آن ها با استفاده از حسی به نام جذب مغناطیسی به مسیر خود ادامه می دهند. پروانه های بوگونگ استرالیا اولین حشره هایی بودند که دارای قطب نمای داخلی بودند که به آنها اجازه می داد تا میدان مغناطیسی زمین را برای مهاجرت دنبال کنند.
به گزارش سیناپرس، اعتقاد بر این است که این حشرات دارای بلورهای کوچک مگنتیت در سیستم عصبی خود هستند که به شدت نسبت به میدان مغناطیسی زمین حساس هستند. این سیگنال با جهت پرواز شب پره تغییر کرده و به آنها این امکان را می دهد تا موقعیت خود را با زمین بررسی کرده و آنها را در مسیر درست پرواز قرار دهند.
گزارش: احسان محمدحسینی
منبع: howitworksdaily
