دنیا از دریچه نگاه یک فرد نا بینا و کم بینا

به گزارش سیناپرس اصفهان، فائزه علی اکبری، کارشناس ارشد روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی در گفتگو با خبرنگار این خبرگزاری به مناسبت روز عصای سفید اظهار داشت: ضمن گرامی داشت روز عصای سفید بیان داشت، اگر حمایت های بهتر و به موقع از آسیب دیدگان بینایی انجام شود قطعا افراد موثرتر در این گروه ها بیشتر می شود.

علی اکبرگفت: دنیا از دریچه نگاه یک فرد نا بینا و کم بینا در صورتی که محدودبت دیگری نداشته باشد، همانند دنیایی یک انسان بینا است با این تفاوت که نمی بیند و از نعمت دیدن برخوردار نیست، نابینا بودن فقط یک محدودیت فیزیکی است و به واسطه این ندیدن فقط یک سری از امور خود را با شرایط خاصی انجام می دهد، برای درک این مسئله باید نگرش خود را تغییر دهیم.

این روانشناس کودکان استثنایی اضافه کرد: یک شخص با اختلال بینایی می تواند به عنوان یک انسان با شرایط عادی و طبیعی زندگی کند و به گونه ای تمرین کند که دیگر حواس خود را تقویت کند، با تقویت حواس دیگر می تواند راحتتر خود را با شرایط محیط تطابق دهد و به زندگی خود ادامه دهد.

این مشاور ویژه معلولیت اظهار داشت: هر داشتنی نداشتن گزینه های دیگر را به همراه می آورد و در مقابل هر نداشتنی گرایش ما را به سمت چیزهای جایگیزین می برد، بچه ای که یک محدودیتی دارد همانند یک بچه ای است که در منطقه محروم زندگی کرده  و یاد می گیرد با امکانات کم زندگی خوبی داشته باشد و در زندگی خود پیشرفت کند، این امر با استفاده بیشتر از هوش خود شخص امکان پذیراست.

وی اضافه کرد: من با وجود اینکه کم بینا شدید هستم، باید اعتراف کنم افرادی مثل من نیز تمامی احساسات و حالات یک انسان بینا را تجربه می کنیم به عنوان مثال حس حسرت، عصبی بودن، عشق، داشتن رویا و آرزو و غیره، همان گونه که یک شهروند بینا نیز تمام این احساسات را تجربه می کند.

این صدا پیشه و گوینده افزود: دنیایی ما همانند دنیای انسان های بینا است از زمان به دنیا آمدن تا مرگ، مراحل مختلفی مانند تحصیل، ازدواج، اشتغال و در حتی ورشکستگی را ممکن است تجربه کنیم، فقط با این تفاوت که در جزئیات زندگی با انسان های بینا کمی تفاوت داریم.

وی اشاره داشت: ضمن آموزش در زمینه تحرک، جهت یابی، مهارت های خودیاری و بریل آموزی به افراد داراری اختلال بینایی باید بر روی مهارت های ارتباطی آن ها نیز کار کنیم تا افراد بینا و نابینا بتوانند تعاملات بیشتری با هم داشته باشند و درپیشبرد زندگی همراه و کمک هم باشند.

علی اکبری ادامه داد: افراد بینا و نابینا نیاز به پل ها ی ارتباطی بیشتری داردند که بخشی از برقراری این ارتباط ها بر عهده خود افراد نا بینا و افراد بینا است اما قسمت قابل توجهی از آن بر عهده دولت است و که به واسطه داشتن رسانه ملی و سیستم آموزشی عمومی بتواند این دو گروه را به یکدیگر بشناساند تا ارتباط بهتری با هم برقرار کنند.

وی افزود: هنگامی که یک خانم باردار می شود با همسر خود آرزوها و رویاهای برای فرزند خود در سر پرورش می دهند و با این رویاها 9 ماه بارداری را طی می کنند، اما هنگامی که بعد از گذشت دوره بارداری فرزند خود را به دنیا می آورند و متوجه می شوند اختلال بینایی دارد دچار مرگ رویاهای خود می شوند، این موضوع نیاز آن ها را دچار سوگی می کند که نیاز به زمان دارد تا به حالت عادی برگردند و نسبت به شرایط پذیرش پیدا کنند.

این روانشناس گفت: برای حمایت از پدر و مادری که فرزندی با یک نقص به دنیا آورده اند لازم است آن خانواده حمایت های اجتماعی از طرف پزشک، روانشناس، مربی و حتی یک مشاور حقوقی داشته باشند، این حمایت ها باعث می شود آن خانواده بتوانند از حق و حقوق فرزند خود اطلاع پیدا کنند، شرایط را راحتتر پذیرش کنند و در نهایت به سمت تربیت و پرورش مناسب برای فرزند خود گام بردارند.

وی ادامه داد: این موارد در صورتی امکان پذیر است که یک شبکه جامع خدمت رسانی برای ارائه اینگونه مشاوره ها و راهنمایی ها برای این خانواده ها در نظر گرفته شود و در تمامی مراحل رشد و زندگی فرزندشان بتوانند از این مجموعه کمک بگیرند و در راه درست پیش روند، البته جامع ما با این ایده آل فاصله زیادی دارد.

علی اکبری در پایان با توجه به مشغله و مسئولیت های بیش از حد سازمان بهزیستی اشاره داشت: سازمان بهزیستی با توجه به مسئولیت های زیاد و نیروهای محدود و زمان کار مشخصی که دارد نمی تواند تمامی توان خواهان خود را راضی نگهدارد و به صورت مناسب به آن ها خدمات ارائه دهد، در صورتی که توان خواهان خواستار این هستند که بهزیستی زبان گویای آن ها در مقابل جامعه و دولت باشد، حتی در مراحلی باید بهزیستی به عنوان یک اعتبار برای مددجویان رفتار کند و از آن ها حمایت کند تا بتوانند در زندگی خود پیشرفت کنند و به موفقیت برسند.
 

گزارش: مولود عبداللهی پور