کشف ردپای انسان 23000 ساله
به گزارش سیناپرس اصفهان به نقل از ساینس نیوز، در مطالعه‌ای که بر روی برآمدگی‌های دریاچه اوتِرو در نیومکزیکو واقع در ایالات متحده انجام شده است، باستان‌شناسان ردپای انسانی بسیاری را کشف کرده‌اند که عمر آنها در حدود 23000 تا 21000 سال پیش است. این کشف، حضور انسان‌ها در آمریکای شمالی در آخرین عصر یخبندان را تأیید و شواهدی بر قدمت استعمار انسان در قاره آمریکا را اضافه می‌کند.
پروفسور متیو بنِت، پروفسور دانشگاه بورنموث و همکارانش می‌گویند: «باستان‌شناسان و محققان مدتهاست که به دنبال شناخت استعمار بشر در آمریکای شمالی هستند، اما هنوز سؤالاتی بدون پاسخ در مورد زمان و چگونگی مهاجرت مردم، منشأ و نحوه تأثیر ورود آنها بر جانوران و چشم‌انداز اقلیم موجود باقی مانده است.»
در مطالعه جدید، محققان ردپاهای قدیمی انسان را در پارک ملّی وایت سندز در نیومکزیکو مورد بررسی قرار دادند. این ردپاها در لجن نرم حاشیه یک دریاچه کم عمق شکل گرفت و برای اولین بار توسط دیوید بوستوس، مدیر منابع در این پارک ملّی کشف شد. به گفته وی: تأیید عمر ردپاهای بشر از یک سو باورنکردنی و هیجان‌انگیز و از سوی دیگر غم‌انگیز است، زیرا این مکان بخش کوچکی از 80000 هکتاری است که در آن ردپاهای برهنه آشکار شده، اما با فرسایش مداوم خاک به سرعت در حال از بین رفتن است.
دانشمندان ردپاها را با استفاده از سن‌یابی رادیوکربنی لایه‌ها در بالا و پایین افق‌های ردپا مشخص کردند. این تاریخ‌ها از نظر سن متغیرند و حضور انسان را بیش از حداقل دو هزاره تأیید می‌کنند، بطوری که قدیمی‌ترین آثار، مربوط به حدود 23000 سال پیش است.
دکتر کاتلین اسپرینگر، محقق در سازمان زمین‌شناسی ایالات متحده می‌گوید: «تاریخ‌های ما کاملاً دسته‌بندی شده است و نظم لایه‌شناسی را در بالا و پایین افق‌های متعدد ردپاها حفظ می‌کند و این یک نتیجه قابل‌توجه است. وی افزود: این نتیجه مربوط به آخرین چرخه یخبندان است، یعنی آنچه به عنوان آخرین عصر یخبندان شناخته می‌شود و ردپاها را به قدیمی‌ترین ردپاهای شناخته شده انسان در قاره آمریکا تبدیل می‌کند.»
ردپاهای ماسه‌های سفید با مسیرهایی که عمدتاً از نوجوانان و کودکان کوچک‌تر و بزرگسالان براساس اندازه آنها باقی مانده است، حکایت جالبی از زندگی در آن زمان دارد.
دکتر سالی رینولدز، دیرینه‌شناس متخصص انسان در دانشگاه بورنموث می‌گوید: «اینجا مکان مهمی است، زیرا همه مسیرهایی که در آنجا پیدا کرده‌ایم، نشان‌دهنده تعامل انسان‌ها در کنار حیوانات منقرض شده مانند ماموت‌ها و تنبل‌های غول‌پیکر است.» ما می‌توانیم به طور کلی همزیستی بین انسان و حیوانات را در این مکان مشاهده و با تعیین تاریخ دقیق این ردپاها، تصویر بزرگتری از آن ایجاد کنیم.»
پروفسور بنت می‌گوید: «ردپاهای بجا مانده در ماسه‌های سفید، تصویری از تعامل نوجوانان با کودکان کوچک‌تر و بزرگسالان را نشان می‌دهد. ما در کل اجداد خود را وابسته به پیشه، شکار و بقا در نظر می‌گیریم، اما آنچه در اینجا به چشم می‌خورد، فعالیت‌هایی مثل بازی و دورهمی افراد در سنین مختلف است.»
تعداد اندکی از باستان‌شناسان شواهد معتبری را برای مکان‌های قدیمی‌تر و در حدود 16000 سال بررسی می‌کنند، اما میتوان گفت: مسیرهای ماسه‌های سفید تاریخ بسیار زودتری را ارائه می‌دهد.
مترجم: طیبه جعفری
