-
نخستین تلقیح واکسن آبله
گرچه امروزه به ويژه در كشورهاي پيشرفته كمتر اثري از "آبله" به چشم ميخورد اما تا قرن هجدهم اين بيماري شيوع فراواني داشت و تلفات گستردهای بر جای می گذاشت. در سال 1717 يك زن انگليسی متوجه شد كه در برخی نقاط شرقي اروپا، از ماده سمی و زهرابه ای كه از تاول های آبله بيرون می ريزد برای جلوگيری از ابتلای ديگران به آبله استفاده می شود. وی پس از فراگيری اين امر و تحقيق در اين زمينه، اين شيوه را در انگلستان رواج داد كه به كاهش تلفات آبله انجاميد. از سوی ديگر اين مسئله در انگلستان مطرح بود كه زهرابه و در واقع ماده سمی موجود درآبله گاوی برای انسان در برابر آبله مصونيت به وجود می آورد.
در نهايت، در 14 ماه مه 1796 دكتر ادوارد جنر انگليسی اين مسئله را عملی نمود و با انجام آزمايش بر روی يك كودك توانست اين احتمال را ثابت نمايد كه تلقيح با ويروس گاوی سبب ايمنی در مقابل آبله می شود. اين مطلب گرچه با مخالفت های عمومی مواجه گرديد، اما به زودی در سراسر جهان پذيرفته شد. درحال حاضر با انجام واكسيناسيون، بيماری آبله تقريباً ريشه كن شده است.
-
پرتاب نخستین ایستگاه فضایی آمریکا Skylab به مدار زمین
اسکای‌لب نخستین ایستگاه فضایی آمریکا بود. این مدارگرد بزرگ بدون سرنشین که بالای آخرین موشک ساترن ۵ ناسا نصب شده‌بود، در ۱۴ مه ۱۹۷۳ به فضا پرتاب‌شد. نخستین بار سه سرنشین پروژه آپولو درون این ایستگاه فضایی، آزمایش‌های علمی پیشگامانه‌ای (حدود ۳۰۰ آزمایش) به مدت ۱۷۱ روز از ماه مه ۱۹۷۳ تا فوریه ۱۹۷۴ انجام دادند. این پروژه راه را برای پروازهای طولانی‌مدت بشر و طراحی و پرتاب ایستگاه فضایی بین‌المللی هموار کرد. درون اسکای‌لب به اندازهٔ یک خانهٔ سه خوابه و بسیار بزرگ‌تر از کپسول کوچک آپولو بود. پهنای این ایستگاه ۲۶/۳ متر (۸۶/۳ فوت) و قطر آن ۷/۴ متر (۲۴/۳ فوت) بود و وزن آن ۷۷ تُن (۱۶۹٬۹۵۰ پوند) بود.
دومین گروه فضانوردان اسکای‌لب به رهبری آلن بین که پیش از آن بر ماه گام نهاده‌بود، به این ایستگاه رفتند. به غیر از دو گروه نخست و دوم، گروه سوم فضانوردان نیز به اسکای‌لب رفتند و این پروژه در کل سه گروه فضانورد داشت. سرانجام در ۱۱ ژوئیهٔ ۱۹۷۹، اسکای‌لب دچار یک مشکل شد و ناسا کوشید تا به بهترین شکل اسکای‌لب را روی زمین فرود بیاورد. اما در اثر یک اشتباه ریاضیاتی، قطعات اسکای‌لب در استرالیا سقوط کرد، اما هیچ‌کسی آسیب ندید. پایان کار اسکای‌لب موجب توقف ناسا در پروازهای فضایی طولانی‌مدت شد.
-
درگذشت کریستیان بومر آنفینسن
کریستیان بومر آنفینسن 26 مارس 1916 متولد شد. وی بیوشیمیست آمریکایی و برنده جایزه نوبل شیمی 1972 برای تحقیقات ریبونوکلئاز بود. او در 14 مه 1995 درگذشت.
-
درگذشت دکتر جو فارمن
دکتر جو فارمن مقاله کشف حفره ازون را همراه برایان گاردینر و جان شانکلین در مجله نیچر در سال 1985 منتشر کرد. این تحقیق الهام بخش پروتکل موترال بود، توافق بین المللی که تولید کلروفلوئوروکربن در سراسر جهان را کنترل می کند. دکتر فارمن پس از این کشف خود جوایز بسیاری دریافت کرد.
آلن رادگر مدیر موقت سازمان بریتانیایی نقشه برداری قطب جنوب اظهار داشت: "جو" فیزیکدان برجسته ای بود و کارش شیوه نگرش ما به جهان طبیعی را تغییر داد. وی پس از کشف حفره ازون به سفیر پرتکاپوی سیاره ما تبدیل شد. دکتر فارمن در بیست و پنجمین سالگرد کشف حفره ازون گفت: محیط زیست هنوز هم از طرق بسیار درحال صدمه دیدن است. وی سیاستمداران را برای ناکامی در اشاره به موضوعاتی چون تغییرات جوی مورد انتقاد قرار داد و اظهار داشت که افزایش انتشار دی اکسید کربن کاملا احمقانه است. وی همچنین شیوه پرداختن به علوم جوی را مورد انتقاد قرار داده بود. محدودیت های سخت‌گیرانه برای تولید کلروفلوئوروکربن باعث شده‌است که سازمان جهانی هواشناسی به این نتیجه برسد که حفره ازون تا سال 2045 بهبود خواهد یافت، اما ناسا می گوید که دو سوم لایه ازون تا سال 2065 نه تنها بر فراز قطب جنوب، بلکه در همه جای زمین نابود خواهد شد.