به گزارش سیناپرس اردبیل، مگس های میوه در واقع اولین حیواناتی نیستند که از استراتژی حرکت شبکیه استفاده می کنند. قبلاً عنکبوت‌هایی مشاهده شده بودند که این کار را انجام می‌دادند. دانشمندان با استفاده از یک مولکول فلورسنت که به فیبرهای عضلانی متصل می شود، در ابتدا کشف کردند که مگس های میوه در واقع دارای دو ماهیچه هستند که به هر یک از شبکیه چشم خود متصل هستند.
این ماهیچه ها به شبکیه اجازه می دهند هم به جلو و هم به سمت عقب و هم بالا و پایین حرکت کند. هنگامی که مگس‌ها متعاقباً در مقابل یک صفحه LED پانوراما با سرهای بی‌حرکت قرار گرفتند، مشخص شد که آنها شبکیه چشم خود را حرکت می‌دهند تا الگوهای متحرکی را که روی صفحه نمایش داده می‌شود، دنبال کنند.
هنگامی که ما در حال مشاهده اشیاء ثابت هستیم، چشمان ما همچنان حرکات غیرارادی کوچکی را انجام می دهد که به عنوان میکرو ساکاد شناخته می شوند. اینها نورون‌های بینایی ما را از سازگاری با محرک‌های بینایی باز می‌دارند، بنابراین چشم‌های ما همچنان آنچه را که به آن نگاه می‌کنیم می‌بیند. در غیر این صورت، تصویر درک شده ما از شی شروع به محو شدن می‌کرد.
هنگامی که مگس ها با صحنه های ثابتی روبرو شدند، شبکیه چشم آنها نیز حرکات کوچکی شبیه میکروساکاد انجام می داد. اعتقاد بر این است که همراه با هدفی که میکروساکادها در انسان و سایر حیوانات انجام می دهند، حرکات شبکیه مگس ها نیز ممکن است به بهبود وضوح بینایی آنها کمک کند. در حالی که ما انسان ها تقریباً 150 میلیون نورون گیرنده نوری در هر چشم داریم، مگس میوه تنها حدود 6000 نورون دارد. .
علاوه بر این، شبکیه متحرک حشرات ممکن است به آنها اجازه انجام کاری را بدهد که ما نمی توانیم انجام دهیم. هنگامی که مگس‌ها روی دستگاهی شبیه تردمیل با شکاف‌های کوچک در سطح راه رفتن نگه داشته می‌شدند، شبکیه‌های آنها در لحظه عبور از شکاف‌ها به سمت یکدیگر حرکت می‌کنند. این نشان می‌دهد که مگس‌های میوه با حرکت های خاص شبکیه‌هایشان فاصله شکاف‌هایی را که به آنها نزدیک می‌شوند را تشخیص دهند.
مجموعه‌ای از ویژگی‌های دیگر وجود دارد که هنوز کشف نشده‌اند که سیستم بینایی از آنها برای کمک به جمع‌آوری و پردازش اطلاعات استفاده می‌کند. دانشمندان بر این باورند که یافته های آنها حتی ممکن است منجر به درک بهتر اختلالات شناختی شود که در آن حرکات چشم مختل می شود، مانند اوتیسم و اسکیزوفرنی.
مقاله ای در مورد این تحقیق اخیراً در مجله Nature منتشر شده است.
منبع:new atlas
مترجم: پریناز نصرتی