به گزارش سیناپرس اردبیل، بیماری سیاه زخم عمدتاً یک بیماری حیات وحش گیاهخوار و دام است که گهگاه سایر گوشتخواران یا همه چیزخواران از جمله انسان را مبتلا می کند. انسان ها از طریق تماس ناخواسته با حیوانات آلوده یا محصولات حیوانی به این بیماری مبتلا می شوند. عفونت در انسان اگر به موقع تشخیص داده نشود و درمان نشود، میزان مرگ و میر قابل توجهی دارد.
B. anthracis به عنوان یک سلاح زیستی احتمالی علاوه بر اشکال طبیعی سیاه زخم شناسایی شده است، و خطر ابتلا به سیاه زخم از هاگ B. anthracis تولید شده در آزمایشگاه، ضرورت نظارت، پیشگیری و کنترل سیاه زخم را در کشورهای آنتراکس آنتراکس برجسته می کند. عامل ایجاد سیاه زخم B. anthracis است که یک باکتری هوازی، هاگ ساز و میله ای شکل است.
این بیماری به سه شکل پوستی، تنفسی و گوارشی است که به ترتیب با ورود آندوسپورها به بدن از طریق ترک‌های پوستی، استنشاق یا بلع ایجاد می‌شود. عفونت ریوی یک زمان نهفتگی 1 تا 6 روزه دارد و در ابتدا با علائمی شبیه آنفولانزا در انسان مشخص می‌شود، شناسایی در مرحله اولیه را به تأخیر می‌اندازد تا به سرعت به سندرم شوک مانند مستقل از سیتوکین با مننژیت، نارسایی چند عضوی، ایست قلبی بدتر شود.
علائم سیاه زخم گوارشی شامل حالت تهوع، از دست دادن اشتها، اسهال خونی و تب همراه با درد معده است. انسان ها از طریق تماس ناخواسته با حیوانات یا محصولات حیوانی بیمار یا از طریق مصرف یا دست زدن به گوشت حیوانات آلوده به این بیماری مبتلا می شوند. سیاه زخم می تواند از حیوان به حیوان یا از انسان به انسان منتقل شود.
اولین ضایعه پوستی یک پاپول بدون درد یا خارش دار به شکل تاول تبدیل می شود. تب و لنفادنوپاتی منطقه ای از عوارض جانبی احتمالی هستند. سپس وزیکول پاره می شود و منجر به زخم و اسکار سیاه می شود که در عرض 2 تا 3 هفته از بین می رود.
اسپور B. anthracis می تواند سال ها در خاک زندگی کند و در سرتاسر جهان یافت می شود، حتی اگر عفونت فقط در مناطق خاصی یافت شود. سیاه زخم در مناطق کشاورزی آمریکای مرکزی و جنوبی، جنوب صحرای آفریقا، آسیای مرکزی و جنوب غربی و اروپای جنوبی و شرقی بیشترین شیوع را دارد. اگرچه شیوع سیاه زخم انسانی در دام ها و گیاهخواران وحشی در ایالات متحده، کانادا و اروپای غربی ادامه دارد، سیاه زخم انسانی در حال حاضر در این مکان ها غیر معمول است.
B. anthracis به طیف وسیعی از داروهای ضد میکروبی، از جمله سفالوسپورین های نسل اول، مقاوم است. سفالوسپورین های نسل سوم و تری متوپریم- سولفامتوکسازول در برابر این باکتری موثر نیستند. در همه شرایط، آزمایش حساسیت ضد میکروبی باید انجام شود و درمان باید بر این اساس تغییر کند.
سیاه زخم از زمان جنگ جهانی دوم که همراه با عوامل عفونی متعدد دیگر برای استفاده به عنوان سلاح بیولوژیکی مورد بررسی قرار گرفت، پتانسیل استفاده به عنوان یک عامل جنگ بیولوژیکی را داشته است. اگرچه عفونت سیاه زخم نادر است، اما احتمال اپیدمی های گسترده وجود دارد.. گام هایی برای جلوگیری از بیوتروریسم باید طراحی و اجرا شود.
منبع: MEDICAL NEWS
مترجم: پریناز نصرتی