به گزارش سیناپرس اردبیل، محققان به طور کامل درک نمی کنند که چگونه تغییرات آب و هوایی با بسیاری از فرآیندهای جنگلی تعامل دارد. سؤالات پیچیده و حل نشده شامل چگونگی تأثیر گرمایش آب و هوا بر سلامت جنگل است. ما باید بدانیم جنگل ها سیستم حمایت از زندگی ما هستند و ما باید در مورد گرفتن نبض آنها جدی تر باشیم.
شش مقاله در Nature این هفته بینش مهمی در مورد این سؤالات ارائه می دهد.آنها همچنین بر برخی از چالش‌هایی تأکید می‌کنند که اگر می‌خواهیم پتانسیل جنگل‌ها را در مبارزه با تغییرات آب و هوایی به طور کامل درک کنیم، باید بر آنها غلبه کرد.این چالش‌ها تنها در خود علم نیستند، بلکه به نحوه همکاری دانشمندان جنگل، نحوه تأمین مالی آنها (به ویژه در مواردی که به جمع‌آوری داده‌ها مربوط می‌شود) و نحوه آموزش آنها نیز مربوط می‌شود.
علم جنگل ملغمه ای از رشته هاست. بوم شناسان و دانشمندان گیاه شناسی رشد درختان، مواد مغذی خاک و سایر پارامترها را در هزاران قطعه جنگلی در سراسر جهان اندازه گیری می کنند. دانشمندان فیزیک عواملی مانند ارتفاع جنگل و زیست توده جنگلی بالای زمین را با استفاده از داده های سنجش از دور پهپادها یا ماهواره ها بررسی می کنند. دانشمندان تجربی به بررسی چگونگی رفتار جنگل‌ها در جهان در حال گرم شدن با تغییر مصنوعی عواملی مانند دما یا سطح دی اکسید کربن در قطعات آزمایشی می‌پردازند.
مدل‌سازان که مدل‌های پویای گیاهی جهانی (DGVMs) ایجاد کرده‌اند. اینها چگونگی تغییر چرخه‌های کربن و آب با آب و هوا را شبیه‌سازی می‌کنند و به نوبه خود، مدل‌های گسترده‌تر سیستم زمین و آب و هوا را از نوعی که به سیاست‌گذاری تغذیه می‌شوند، اطلاع می‌دهند. DGVM های مختلف پیش بینی های متفاوتی در مورد مدت زمانی که جنگل ها به جذب CO2 انسانی ادامه می دهند، انجام می دهند. یکی از دلایل این تفاوت ها این است که مدل ها به فرضیات ساخته شده در مورد فرآیندهای جنگل ها حساس هستند. تأثیرات زیادی وجود دارد – از جمله دما، رطوبت، آتش و مواد مغذی – که به طور کلی به صورت جداگانه مورد مطالعه قرار می گیرند.
با این حال آنها با یکدیگر تعامل دارند. در 35 سال گذشته دو برابر شده است (و امید به زندگی به نصف کاهش یافته است) میزان مرگ و میر به طور قابل توجهی بین گونه ها متفاوت بود، تغییری که به نظر می رسید به تراکم چوب آنها مرتبط باشد. پیتر رایش از مؤسسه زیست‌شناسی تغییر جهانی در دانشگاه میشیگان در آن آربور و همکارانش اکنون گزارش می‌دهند که تغییرات متوسط در دما و بارندگی منجر به نرخ‌های متفاوت رشد و بقای گونه‌های مختلف در درختان جنگل‌های شمالی-جنوبی شده است. گونه هایی که شکوفا شدند نادر بودند.
عدم بررسی همزمان چندین عامل به این معنی است که دانشمندان یافته‌هایی می‌کنند که مفروضات موجود در مدل‌ها را به چالش می‌کشد. بهار برای جنگل‌های معتدل زودتر می‌آید و بیشتر مدل‌ها فرض می‌کنند که با طولانی‌شدن فصل رشد، زیست توده ساقه چوبی افزایش می‌یابد. با این حال، کار رصدی که کریستینا اندرسون-تیسیرا در مؤسسه زیست‌شناسی حفاظتی اسمیتسونین در فرانت رویال، ویرجینیا و همکارانش در جنگل‌های برگ‌ریز معتدل انجام دادند، هیچ نشانه‌ای از این اتفاق نیافتند.
برای به دست آوردن داده‌های جامع و ارزشمند برای مدل‌ها، مشاهدات مداوم و بلندمدت باید انجام شود و این بستگی به در دسترس بودن بودجه بلندمدت دارد. دستیابی به چنین تداومی هم برای عملیات سنجش از راه دور و هم برای عملیات زمینی یک مشکل است. اولی می تواند صدها میلیون دلار هزینه داشته باشد، اما ارزش مجموعه داده های بلندمدت آن بسیار زیاد است، همانطور که توسط تیمی به رهبری جووانی فورتزیری در دانشگاه فلورانس در ایتالیا نشان داده شده است.
نویسندگان از داده های ماهواره ای 20 ساله استفاده کردند تا نشان دهند که تقریباً یک چهارم جنگل های دست نخورده جهان از قبل به آستانه بحرانی خود برای کاهش ناگهانی رسیده اند. اما حتی جمع‌آوری داده‌های مبتنی بر میدان، که در مقایسه با آن هزینه ناچیزی دارد، برای دستیابی به امنیت مالی تلاش می‌کند. عملیات زمینی مهم شامل رصدخانه جهانی زمین جنگل (ForestGEO)، بخشی از موسسه تحقیقات گرمسیری اسمیتسونیان، که مقر آن در واشنگتن دی سی است. این 7.5 میلیون درخت منفرد را در قطعاتی در سراسر جهان نظارت می کند. حجم کاری که برای این نظارت انجام می شود بسیار زیاد است.
به عنوان مثال، در حال حاضر، ForestGEO هشتمین سرشماری پنج ساله یک قطعه در شبه جزیره مالزی را انجام می دهد. این شامل تعیین گونه برای هر یک از 350000 درخت (حدود 800 گونه در آنجا رشد می کند) و اندازه گیری محیط هر تنه است. اندازه گیری همه درختان به 16 فرد ماهر در سال نیاز است. تأخیر در تأمین بودجه برای ForestGEO سرشماری های مشابهی را در مناطقی از جمله پاپوآ گینه نو، ویتنام، برونئی و اکوادور انجام داده است.
آینده توطئه‌ها در کوئینزلند شمالی، که داده‌های نادر 49 ساله به باومن را در اختیار داشت، نامشخص است. آنها از اواسط دهه 1970 توسط آژانس تأمین مالی تحقیقات عمومی استرالیا CSIRO ابتدا هر دو سال یکبار، سپس اخیراً هر پنج سال یکبار، تحت نظارت قرار گرفتند. در سال 2019، به دلیل کمبود بودجه در CSIRO، نظارت بر توطئه‌ها هر 50 سال یکبار تغییر می‌کرد و دانشمندان را به جستجوی منابع جدید بودجه واداشت. بدون تداوم بودجه، سازمان‌هایی مانند ForestGEO نمی‌توانند محققان را به مهارت‌های لازم مجهز کنند یا داده‌ها را در دوره‌های طولانی‌تر از زمان یک فرد در یک پست خاص یا چرخه سرمایه‌گذار جمع‌آوری کنند.شانس ما برای غلبه بر تغییرات آب و هوایی اندک است، اما اگر اصول نظارت بر سیاره خود را فراموش کنیم، بیشتر کاهش می یابد.
منبع:nature news
مترجم: پریناز نصرتی