به گزارش سیناپرس اردبیل، زمانی که این پروتئین عملکردی نداشته باشد، بیماری کندتر پیشرفت می‌کند. اگرچه گروه های دیگر قبلاً نشان داده بودند که اپسین ها در سرطان نقش دارند، اما این اولین یافته از این دست برای ملانوم است که 5 درصد از تومورهای بدخیم پوست و 80 درصد از کل مرگ و میرهای ناشی از سرطان را تشکیل می دهد.
اساس این مطالعه، بررسی توسط همان گروه با استفاده از مدل‌های ملانوسیت (سلول‌های پوستی تولیدکننده ملانین) بود تا نشان دهد که ملانوپسین در این سلول‌ها بیان می‌شود و در فرآیندهایی مانند رنگدانه‌سازی، تنظیم ساعت بیولوژیکی و حتی مرگ سلولی شرکت می‌کند. اشعه ماوراء بنفش A آخرین مطالعه از تکنیک ویرایش DNA معروف به CRISPR برای تغییر توالی ژن Opn4 و ایجاد یک مدل سلولی ملانوما پایدار با نسخه غیرعملکردی پروتئین استفاده کرد.
زمانی که سلول‌های حذفی [بدون ژن عملکردی OPN4] را ایجاد کردیم، متوجه شدیم که آنها فنوتیپ بسیار متفاوتی دارند: رشد کمتری داشتند و ظرفیت تکثیر کمتری داشتند. ما تعجب کردیم که چرا و تصمیم گرفتیم بفهمیم که آیا ملانوپسین در پیشرفت ملانوم نقش دارد یا خیر. سلول های توموری حاوی نسخه غیرعملکردی OPN4 کمتر و کندتر از سلول های نوع وحشی رشد کردند.
این کشف بعداً با استفاده از پروتئومیکس و داده های پایگاه داده های عمومی تأیید شد. در مجموع، ما نشان دادیم که با حذف OPN4، رشد سلولی در ملانوما کاهش می‌یابد. و کاهش بسیار قابل توجهی در سیگنال دهی توسط GTPases، پروتئین هایی شبیه به موتورهای کوچک که در پیشرفت چرخه سلولی نقش دارند و در این تومورها به شدت کاهش می یابد.
این مطالعه همچنین نشان داد که MITF (فاکتور رونویسی مرتبط با میکروفتالمیا)، یک فاکتور رونویسی بسیار مهم در ملانوم، در سلول‌های دارای نسخه غیرعملکردی ملانوپسین نیز بسیار کمتر بیان می‌شود. به گفته Assis، همه این یافته ها با هم برای اولین بار نشان می دهد که ملانوپسین به عنوان یک انکوژن در ملانوم عمل می کند، یعنی با ایجاد و رشد این نوع سرطان مرتبط است.
تا به حال، ملانوپسین هرگز با ایجاد تومور مرتبط نبوده است. آزمایش‌های بیشتری بر روی رده‌های سلولی ملانوما و سایر روش‌ها هنوز مورد نیاز است تا به تأیید قطعی این نقش برسیم. آزمایشگاه فیزیولوژی تطبیقی پیگمانتاسیون، به رهبری فیزیولوژیست آنا ماریا د لائورو کاستروچی، یکی از معدود گروه های تحقیقاتی در سراسر جهان است که (در سال 2018) نشان داده است که ملانوپسین دما را نیز تشخیص می دهد و به طور مستقل به عنوان یک حسگر حرارتی و یک حسگر نور عمل می کند. با اطلاعات جدید، اکنون یک جنبه مهم دیگر با نشان دادن اینکه این مولکول می تواند به یک ابزار درمانی امیدوارکننده در آینده تبدیل شود، اضافه کرده است.
آسیس گفت: «ملانوپسین را می توان برای درمان ملانوما کاوش کرد و این راه جدیدی را برای تحقیق در مورد نقش آن در سایر بیماری ها مانند بیماری های کبد که در آن اپسین ها نیز وجود دارد، باز می کند».
آزمایشگاه کاستروکی در حال حاضر در حال بررسی نقش سیستمیک ملانوپسین در اندام هایی است که به طور کلاسیک بر آن تأثیر نمی گذارد، مانند بافت چربی، کبد و قلب و غیره. این یافته ها در مقاله ای منتشر شده در Communications Biology گزارش شده است.
منبع:medicl xpress
مترجم: پریناز نصرتی