این تنوع ژنتیکی فوق‌العاده، شانس بقای فرزندان مگس میوه را در زمان مواجه شدن با همان پاتوژن‌ها افزایش می‌دهد؛ نتایج این یافته نشان می‌دهد، والدین بصورت هدفمند می‌توانند ژنوتیپ فرزندان را تغییر دهند.
سلول‌های تولیدمثل مگس میوه معمولا هاپلوئید هستند، یعنی تنها یک کپی از هر کروموزوم در هسته هر سلول وجود دارند. طی تقسیم میوز، مگس میوه ماده تخم‌هایی تولید می‌کند که حاوی یک مجموعه کروموزوم است و هر کروموزوم ممکن است یک کپی از کروموزوم مادر، پدر یا ترکیبی از هر دو کروموزوم در فرآیندی موسوم به نوترکیبی (recombination) باشد.
در شرایط عادی هرکدام از فرزندان مگس میوه دارای 25 درصد شانس گرفتن کپی از کروموزوم مادر، 25 درصد شانس گرفتن کپی از کروموزوم پدر و 50 درصد شانس دریافت یک کروموزوم نوترکیب را دارند.
در تئوری، تحت شرایطی که موجودات با تهدیدات جدیدی مانند انگل یا پاتوژن مواجه می‌شوند، فرزندان با کروموزوم‌های نوترکیب از شانس بیشتری برای نجات یافتن برخوردار هستند. این ترکیب از آلل‌های بیشتر (نسخه ای از ژن‌های خاص) برخوردار بوده و شانس اینکه دست کم برخی از آنها با این تهدیدات جدید سازگار شوند را افزایش می‌دهد.
محققان مگس میوه را در معرض دو باکتری مختلف بیماری‌زا و همچنین زنبور انگلی Leptopilina clavipes که تخم‌های خود را درون لارو مگس میوه می‌دهد، قرار دادند.
نتایج بسیار شگفت‌انگیز بودند؛ مگس‌های میوه ماده‌ای که از عفونت باکتریایی یا انگلی نجات پیدا کردند، نسبت به مگس‌های میوه گروه کنترل که دچار عفونت نبودند، تعداد بیشتری فرزند با کروموزوم نوترکیب تولید کردند. این فرزندان از لحاظ ژنتیکی، از شانس بیشتری برای نجات یافتن در برابر تهدیدات آینده باکتریایی یا انگلی برخوردار هستند که حتی به مقابله با تهدیدات در دوران لاروی کمک می‌کند.
محققان معتقدند که این پاسخ تولیدمثلی به عفونت، منحصر به مگس میوه است؛ بااین حال تحقیقات بر روی سایر گونه‌ها آغاز شده است.
نتایج این مطالعه در مجله Nature منتشر شد.
ترجمه / معصومه سوهانی
No tags for this post.