به گزارش سیناپرس اردبیل، یک مطالعه جدید که در The Lancet منتشر شده است و توسط مرکز تحقیقات بیومدیکال بهداشت آکسفورد تامین شده است، بزرگترین مطالعه در نوع خود تا به امروز است. متاآنالیز شبکه جدید، به رهبری پروفسور آندریا سیپریانی، به دنبال تخمین اثربخشی نسبی درمان‌های دارویی برای درمان حاد و طولانی‌مدت بزرگسالان مبتلا به اختلال بی‌خوابی است.
شرکت کنندگان در مطالعه از نظر کیفیت خواب، اثرات درمان، و وجود هرگونه عارضه جانبی مانند سرگیجه، حالت تهوع، خستگی، سردرد، آرام بخشی و خواب آلودگی (احساس خواب آلودگی) مورد ارزیابی قرار گرفتند. این بیماری تا 20 درصد از جمعیت را تحت تأثیر قرار می دهد و برای تعداد زیادی از این افراد می تواند چندین سال ادامه داشته باشد.
آندریا سیپریانی، پروفسور روانپزشکی در دانشگاه آکسفورد و مشاور افتخاری روانپزشک در بنیاد سلامت آکسفورد، می گوید: «امیدواریم تجزیه و تحلیل ما کمک بزرگی به پزشکانی باشد که به دنبال مناسب ترین درمان برای بیماران خود هستند». برای دستیابی به شفاف‌ترین و جامع‌ترین تصویر از همه داده‌های موجود، منتشر شده و منتشر نشده – در مجلات و بخش آنلاین – واضح است که نیاز به درمان بی‌خوابی تا حد امکان بسیار مهم است، زیرا بی خوابی می‌تواند تأثیرات منفی بر روی یک فرد داشته باشد.
این مطالعه در مورد درمان های دارویی توصیه ای نیست که داروها باید همیشه به عنوان اولین خط حمایتی برای درمان بی خوابی استفاده شوند، حداقل به این دلیل که برخی از آنها می توانند عوارض جانبی جدی داشته باشند. با این حال، تحقیقات ما نشان می دهد که برخی از این داروها نیز می توانند موثر باشند و در صورت لزوم باید در عمل بالینی استفاده شوند. برای مثال، در مواردی که درمان‌هایی مانند بهبود بهداشت خواب و درمان شناختی رفتاری مؤثر نبوده‌اند، بیمار می تواند مصرف دارو را به عنوان بخشی از درمان خود در نظر بگیرد.
اگرچه این مطالعه مشخص کرد که اسزوپیکلون می تواند به عنوان درمانی برای بی خوابی موثر باشد، اما ممکن است عوارض جانبی قابل توجهی مانند سرگیجه و حالت تهوع را نیز ایجاد کند و اطلاعات ایمنی در مورد لمبورکسانت قطعی نبود (اما خطر بالاتری برای ایجاد سردرد را نشان داد). یافته های دیگر نشان می دهد که شواهد کافی برای حمایت از تجویز بنزودیازپین ها و زولپیدم در درمان طولانی مدت بی خوابی وجود ندارد. فیلیپ کوون، پروفسور روان‌فارماکولوژی در دانشگاه آکسفورد و یکی از نویسندگان مقاله، می‌گوید: «همچنین باید توجه داشت که داروی لمبورکسانت از طریق مسیر متفاوتی در مغز (سیستم انتقال‌دهنده عصبی اورکسین)، یک مکانیسم نسبتاً جدید عمل می‌کند. هدف‌گیری انتخابی‌تر این مسیر و گیرنده‌های اورکسین می‌تواند منجر به درمان‌های دارویی بهتر برای بی‌خوابی شود.
منبع: medical xpress
مترجم: پریناز نصرتی