به گزارش ایسنا، دانشمندان می‌دانستند کودکانی که حدود 60 ژن از یک کروموزوم مشخص را از دست داده‌اند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به اختلالاتی در طیف اوتیسم یا جنون هستند که شامل هر گونه اختلالات همراه با توهم و خیال‌پردازی مانند اسکیزوفرنی می‌شود. اما راهی برای پیش‌بینی اینکه کودکی با شرایط غیرطبیعی در معرض خطر ابتلا به کدام بیماری است، وجود نداشت.
محققان دانشگاه کالیفرنیا در لس‌آنجلس و دانشگاه پیتسبورگ، برای نخستین بار توانسته‌اند راهی بالقوه برای تشخیص این موضوع ارائه کنند.
آنها تفاوت‌های خاص ژنتیکی در افراد مبتلا به سندروم دی جرج (DiGeorge) را از افراد مبتلا به اوتیسم یا جنون جدا کردند.
بین 30 تا 40 درصد افرادی که مبتلا به سندروم دی جرج بودند، اختلالاتی در طیف اوتیسم، و در بین 25 تا 30 درصد آنها یک اختلال روان‌پریشی تشخیص داده شد. تعداد کمی از آنها دارای هر دو بیماری اوتیسم و جنون بودند.
به گفته ماریا ژابریکوفسکی، مولف ارشد این تحقیق از دانشگاه پیتسبورگ، نکته امیدوارکننده این است که محققان نهایتا توانسته‌اند از طریق آزمایش نمونه خون، افراد در معرض خطر ابتلا به هر یک از اختلالات راشناسایی کنند.
محققان در این بررسی، نمونه خون 46 نفر از بیماران دانشگاه کالیفرنیا در لس‌آنجلس را گرفتند. آنها همچنین خون 66 نفر از نمونه‌های کنترلی را گرفته و نمونه‌ها را با تکنیک جدید استیو هوروات، متخصص ژنتیک دانشگاه کالیفرنیا تحلیل کردند. این روش به محققان اجازه داد تا الگوهای ژن‌هایی را که به یکدیگر مرتبط هستند، پیدا کنند.
تحلیل‌ها مشخص کردند که کدام الگوهای ژنتیکی، بیماری‌های جنون یا اوتیسم را با خود همراه دارند.
به طور متوسط مبتلایان به سندروم دی جرج و جنون از 237 ژن برخوردار بودند که الگوی متفاوتی نسبت به مبتلایان به دی جرج که به جنون مبتلا نبودند، داشت.
در یک مرحله مجزا، محققان ژن های مرتبط با جنون در گروه بیماران سندروم دی جرج دانشگاه کالیفرنیا در لس‌آنجلس را که به جنون نیز مبتلا بودند، با یک نمونه 180 تایی از بیماران آلمانی مبتلا به اسکیزوفرنی که به دی جرج مبتلا نبودند مقایسه کرده و متوجه هم‌پوشانی هفت ژن شدند.
به گفته محققان، این هفت ژن مشترک، نقشی اساسی در رشد مغز جنین ایفا می‌کنند، یعنی جنون ممکن است در مراحل اولیه رشد مغز شکل بگیرد.
در این میان، بیماران مبتلا به سندروم دی جرج همراه با اوتیسم، از همتایان فاقد اوتیسم خود در 86 ژن متفاوت بودند که به احتمال زیاد این ژن‌ها در رشد سیستم ایمنی دخالت دارند.
این یافته‌ها در مجله PLOS One منتشر شده است.
No tags for this post.