به گزارش سیناپرس اردبیل، از نظر تئوری اگر می توانستیم همه عفونت های کووید ۱۹ را در سراسر جهان متوقف کنیم، این ویروس ریشه کن می شد. متأسفانه از منظر علمی، ریشه کنی این بیماری فوق‌العاده دشوار است و از نظر تاریخی ما فقط دو بیماری آبله و جنون گاوی را با موفقیت ریشه کن کرده ایم.
با این حال، اگر همه عفونت های کرونا در سطح محلی (یک کشور یا حتی یک جامعه) متوقف شود، می توان گفت که بیماری در آن مناطق از بین رفته است ولی این ویروس همچنان در سطح جهانی وجود خواهد داشت. در این شرایط اگر ریشه کنی ویروس به طور کامل صورت نگرفته و یا از بین نرود اما موارد ابتلا به طور چشمگیری کاهش یابد، ویروس می تواند پراکنده شده و عفونت های گاه به گاه در سطوح پایین رخ دهد.
از سوی دیگر باید در مورد این موضوع نیز آگاه باشیم که اگر انتقال ویروس به همان شکلی که در حال حاضر وجود دارد ادامه یابد چه اتفاقی می افتد؟ تحلیل های کارشناسان نشان می دهد در نقطه ای نامشخص، همه گیری دیگر شیوع جدیدی نخواهد بود، بلکه در عوض به یک بیماری بومی تبدیل می شود، جایی که نرخ های بالای بیماری به طور منظم وجود دارد که حتی ممکن است از نظر تعداد با نرخ‌های مشاهده شده در مرحله اولیه همه گیری قابل مقایسه باشد.
در حالی که هیچ نقطه زمانی مشخصی وجود ندارد که در آن یک بیماری همه گیر به یک بیماری بومی تبدیل شود اما این پدیدیه زمانی رخ می دهد که تعداد موارد در یک دوره زمانی طولانی تثبیت شود. یکی از نمونه‌های ویروسی که باعث همه گیری شد و اکنون مسئول یک بیماری بومی جهانی است، ویروس اچ آی وی است که باعث ایدز می‌شود. بنابراین، اصطلاحی که ما برای توصیف وضعیت فعلی عفونت‌های کرونا در یک کشور استفاده می‌کنیم، بر اساس تعداد موارد، مدت زمانی که بیماری در گردش بوده و ثبات تعداد موارد در طول زمان هدایت می شود.
طبیعتا سطح مواردی که امروزه در کشورهای مختلف مشاهده می کنیم به انتخاب های بهداشت عمومی ما بستگی دارد. همانطور که پیش از این در کشورهایی مانند نیوزلند دیده ایم، حذف انتقال کرونا به طور کامل امکان پذیر بوده به این ترتیب می توان به آینده امیدوار بود اما با این حال، خطر تجدید حیات ویروس از کشورهای دیگر مستلزم نظارت مستمر و آمادگی بهداشت عمومی است.
به گزارش سیناپرس، متاسفانه امروزه کشورهای متعددی اقدامات کاهشی خود را با هدف زندگی با ویروس حذف کرده اند و این ادامه گردش ویروس خطر سنگینی بر سیستم های بهداشتی را به همراه داشته و باعث ایجاد اثرات قابل توجهی بر سلامتی افراد آلوده می شود. از سوی دیگر در صورت عدم مهار کرونا ، خطر تأثیرات بلندمدت دیگری نیز وجود دارد زیرا تخمین زده می‌شود که تقریباً ۱۴ درصد از کووید ۱۹ منجر به بروز علائمی به مدت سه ماه یا بیشتر شده که به عنوان کووید طولانی شناخته می شود.
در بین این دو حالت افراطی، بومی بودن سطح پایین یا عفونت های پراکنده وجود دارد. برخی از ویروس هایی که به طور مرتب درباره آنها می شنویم در این دسته قرار می گیرند (به عنوان مثال، ویروس سرخک باعث عفونت های پراکنده در بسیاری از کشورها می شود). با کووید-۱۹ در سطح اندمیک یا پراکنده و با نرخ بالای واکسیناسیون، اقدامات کاهشی برای اکثر مردم مورد نیاز نخواهد بود. درعوض، تیم های بهداشت عمومی باید هر گونه شیوع بیماری را در سطح محلی بررسی و مهار کنند، همانطور که این کار در مورد سرخک انجام می شود. به گزارش سیناپرس، اگرچه امروزه ما پیشرفت قابل توجهی در کاهش بستری شدن و مرگ و میر ناشی از کرونا داشته ایم، با این حال، تعداد موارد ابتلا هنوز در بسیاری از مناطق جهان بالا است. علاوه بر این، بسیاری از افراد به دلیل واکسینه نشدن، واجد شرایط نبودن برای دریافت واکسن یا آسیب پذیر بودن بالینی در خطر ابتلا به بیماری کووید-۱۹ باقی می مانند. به همین دلیل، عدم مهار کامل ویروس، خطرات قابل توجهی دارد.
به باور متخصصان بهداشت عمومی، اقدامات ما در ماه های آینده می تواند به کاهش عفونت های جدید کمک کرده و در عین حال پوشش واکسن کرونا را افزایش دهد. این اقدامات به طور بالقوه حذف کووید-۱۹ یا انتقال آن به سطح یک بیماری بومی پراکنده را امکان پذیر می‌کند.
مترجم: فاطمه کردی
منبع: sciencefocus