به گزارش سیناپرس، این فناوری که t-CRISPR نامیده می شود، قبلا برای هدف قرار دادن پشه های ناقل مالاریا توسعه یافته بود. این اولین اثبات مفهومی برای استفاده از آن به عنوان یک ابزار کنترل زیستی ژنتیکی پستانداران است که موش‌های خانگی را که یک آفت مهاجم هستند، هدف قرار می دهد.
به گفته محققان، با گذشت زمان می توان از آن برای کنترل جوندگان در جزایر و خشکی ها استفاده کرد، جایی که باعث تخریب گسترده می شوند. به گفته پژوهشگر ارشد این مطالعه پروفسور پل توماس (Paul Thomas) این تحقیق اولین باری است که t-CRISPR با موفقیت روی پستانداران در یک محیط آزمایشگاهی آزمایش می شود.
مدل سازی رایانه ای انجام شده توسط این تیم نشان می دهد: حدود ۲۵۰ موش اصلاح شده با ژن می توانند جمعیت جزیره ای از ۲۰۰ هزار موش را در حدود ۲۰ سال از بین ببرند. توماس که در دانشگاه آدلاید و مؤسسه تحقیقات بهداشتی و پزشکی استرالیای جنوبی کار می کند، گفت: ما ۱۵۰ سال است که طاعون موش‌ها را در استرالیا داشته ایم و کنترل های موجود، مانند طعمه ها باعث مرگ غیرانسانی شده و پرهزینه هستند. او افزود، این اولین بار است که یک ابزار ژنتیکی جدید برای سرکوب جمعیت موش های مهاجم با القای ناباروری زنان شناسایی شده است.
به گفته پروفسور توماس، رویکرد t-CRISPR از فناوری ویرایش دی ان ای برای ایجاد تغییرات در ژن باروری گونه ماده استفاده می کند. هنگامی که جمعیت با تغییرات ژنتیکی اشباع شد، تمام ماده های تولید شده نابارور خواهند بود.
محققان آگاه هستند که نگرانی های اخلاقی و اجتماعی در مورد ریشه کن کردن موش ها وجود خواهد داشت و آنها را در حین توسعه محرک ژن در نظر گرفته اند، اگرچه تحقیقات مشابه در رابطه با گربه های وحشی مطلوب بوده است.
لوک جیروس (Luke Gierus) یکی دیگر از محققان این پژوهش می گوید: استفاده از فناوری t-CRISPR یک رویکرد انسانی برای کنترل موش های مهاجم بدون انتشار سموم در محیط ارائه می دهد. ما همچنین در حال کار بر روی استراتژی هایی برای جلوگیری از ریشه کنی ناموفق به دلیل ظهور مقاومت درایو ژن در جمعیت هدف هستیم.
دکتر اوین ادواردز (Owain Edwards) رهبر گروه می گوید: اگرچه ممکن است این فناوری در پستانداران بزرگتر با زمان نسل طولانی تر مانند گربه ها و روباه ها محدود باشد، اما می تواند در موش ها و خرگوش ها قابل اجرا باشد. ادواردز می گوید: این نمونه اولیه به گونه ای طراحی شده است که برای موش‌ها بسیار خاص باشد، اما شواهدی نیز وجود دارد که محرک های ژنی را می توان علیه سایر حیوانات آفت مهاجم توسعه داد.
شرح کامل این پژوهش و یافته های آن در آخرین شماره مجله تخصصی Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است.
مترجم: فاطمه امینی