به گزارش سیناپرس، یک تیم تحقیقاتی تحت رهبری دانشگاه فنی مونیخ در حال حاضر مینی پروتئین هایی به نام پپتیدها را توسعه داده اند که قادر به اتصال پروتئین های تشکیل دهنده آمیلوئید و جلوگیری از تجمع آنها به آمیلوئیدهای سیتوتوکسیک هستند.
بسیاری از بیماری های سلولی و عصبی با تشکیل توده های پروتئینی سمی که باعث مرگ سلولی می شوند، مرتبط هستند. از برجسته ترین این بیماری ها می توان به بیماری آلزایمر و دیابت نوع ۲ اشاره کرد که به ترتیب در سراسر جهان بیش از ۵۰ و ۴۰۰ میلیون بیمار را شامل می شوند.
نکته مهم این است که با افزایش سن جمعیت، تعداد بیماران مبتلا به آلزایمر و دیابت به طور مداوم در حال افزایش است. با این حال، این دو بیماری تا کنون غیر قابل درمان باقی مانده اند و بنابراین نیاز مبرمی به رویکردهای درمانی جدید وجود دارد.
به گفته محققان، هدف قرار دادن تشکیل سنگدانه های آمیلوئیدی مضر یک رویکرد امیدوارکننده است. تیمی از محققان به سرپرستی آفرودیت کاپورنیوتو (Aphrodite Kapurniotu) استاد بیوشیمی در دانشگاه فنی مونیخ (TUM)، اکنون پپتیدهای مصنوعی جدیدی ایجاد کرده اند که در مدل های تجربی قادر به جلوگیری از تجمع آمیلوئید سمی مرتبط با هر دو بیماری هستند.
مطالعات قبلی نشان داد:برهم کنش های متقابل مشخصی بین پروتئین های آمیلوئیدوژنیک این دو بیماری به طور چشمگیری روند تجمع آمیلوئید آنها را تسریع می کند. این یافته ها احتمالاً می تواند توضیح دهد که چرا افرادی که از یکی از این دو بیماری رنج می برند ممکن است خطر ابتلا به بیماری دیگر را نیز داشته باشد.
در ادامه این تیم تحقیقاتی پپتیدهای مصنوعی را توسعه دادند که می توانند به عنوان مهارکننده های موثر تجمع آمیلوئید در هر دو بیماری عمل کنند. پروفسور کاپورنیوتو می گوید: پپتیدهای طراحی شده در واقع قادر به اتصال پروتئین های آمیلوئیدوژنیک مرتبط با هر دو بیماری هستند و به طور موثر تجمع آمیلوئید سیتوتوکسیک و برهمکنش های متقابل شتاب دهنده آمیلوئید را سرکوب می کنند.
به گزارش سیناپرس، شواهد فزاینده نشان می دهد که بیماری آلزایمر و دیابت نوع ۲ با یکدیگر مرتبط هستند. پروفسور کاپورنیوتو معتقد است که پپتیدهای طراحی شده می توانند نامزدهای ارزشمندی برای توسعه داروهایی برای درمان هر دو بیماری باشند.
مترجم: سامیه خسروی زاده
منبع: eurekalert