خودروهای بدون سرنشین و یا به طور آشناتر، خودروهای هوشمند برای بسیاری از ما نامی جدید هستند که تنها در طول دو یا سه سال گذشته با آن روبرو شده ایم ولی شروع این پدیده به چندین دهه پیش باز می گردد.
نخستین تلاش برای ساخت چنین محصولی به سال 1925 بازمی گردد. در آن سال محصولی با نام American Wonder ساخته شد که یک خودرو با امکان کنترل از راه دور با امواج رادیویی بود.
در سال 1939 نیز یک اتوبان آزمایشی ساخته شد که خودروهای درون آن به کمک سیستم کنترل از راه دور کنترل می شدند.
در سال 1966 نخستین سیستم مسیریابی هوشمند با نام Shakey ساخته شد که مجهز به نوعی ابتدایی از هوش مصنوعی بود.
در سال 1983 نیز DARPA نخستین خودروی مجهز به دوربین برای مشاهده جاده را طراحی کرد. البته نخستین تلاش های لازم برای این امر را شرکت ژاپنی Tsukuba در سال 1977 آغاز کرده بود.
در دهه هفتاد و اوایل دهه 80 میلادی نیز نخستین سیستم دید پویا برای خودرو به واسطه استفاده از چند دوربین ساخته شده و بر روی خودروی 500 SEL نصب شد.
در سال 1998 سرانجام رکورد 2 هزار کیلومتر طی مسیر بدون دخالت مستقیم راننده برای خودروها ثبت شد.
در سال 2004 رقابتی بین خودروهای فاقد راننده انجام شد ولی هیچ یک از آنها نتوانستند مسیر صحرای موهاوی را پشت سر بگذارند و در نهایت یک سال بعد نخستین خودروی بدون راننده جهان به این مهم نائل شد.
سه سال پس از موفقیت در صحرا بود که DARPA نخستین نمونه های شهری از خودروی خود را آماده آزمایش کرد.
در سال 2009 نخستین خودروی هوشمند بدون راننده گوگل طراحی شد.
در سال 2010 نیز یک خودروی بدون راننده و برپایه استفاده از دوربین ها توانست 13 هزار کیلومتر مسیر را طی کند که البته ویژگی این خودرو استفاده آن از انرژی خورشیدی برای گجت های نصب شده بر رویش بود.
سرانجام در سال 2014 نخستین خودروی بدون راننده گوگل به صورت رسمی آزمایش های پیش از عرضه خود را آغاز کرد.
No tags for this post.