به گزارش سیناپرس، این مطالعه نشان داد که از ۵۱ میلیون تن زباله پلاستیکی تولید شده توسط خانواده های آمریکایی در سال ۲۰۲۱، تنها ۲.۴ میلیون تن یا حدود پنج درصد بازیافت شده است. به گفته محققان، پس از رسیدن به اوج ۱۰ درصدی در سال ۲۰۱۴، این روند رو به کاهش بوده است، به ویژه از زمانی که چین در سال ۲۰۱۸ پذیرش زباله های پلاستیکی غرب را متوقف کرد.
در همین حال، با گسترش صنعت پتروشیمی و کاهش هزینه ها، تولید پلاستیک غیر بازیافتی به سرعت در حال افزایش است. در این راستا لیزا رمزدن (Lisa Ramsden) فعال زیست محیطی و پژوهشگر این مطالعات در این باره گفت: گروه‌های صنعتی و شرکت‌های بزرگ از مسئولیت بازیافت شانه خالی می کنند. او از شرکت های کوکاکولا، پپسی، یونیلور و نستله به عنوان مجرمان اصلی نام برد.
بر اساس یافته های نظرسنجی ها، تنها دو نوع پلاستیک به طور گسترده برای بازیافت پذیرفته شده اند. اولین مورد پلی اتیلن ترفتالات (PET) است که معمولا در بطری های آب و نوشابه استفاده می شود. مورد دومی پلی اتیلن با چگالی بالا (HDPE) است که در ظروف بسته بندی شیر، بطری های شامپو و ظروف محصولات تمیز کننده دیده می شود.
این گزارش نشان داد:محصولات پلی اتیلن ترفتالات و پلی اتیلن با چگالی بالا دارای نرخ واقعی بازفرآوری به ترتیب ۲۰.۹ درصد و ۱۰.۳ درصد هستند که هر دو کمی کمتر از آخرین نظرسنجی ها در سال ۲۰۲۰ هستند.
سایر انواع پلاستیک های گروه های ۳ تا ۷ از جمله اسباب بازی های کودکان، کیسه های پلاستیکی، ظروف بسته بندی، ظرف های ماست و ظروف غذای آماده با نرخ های کمتر از پنج درصد بازیافت می شوند. علیرغم اینکه این محصولات اغلب نماد بازیافت را روی خود دارند، نمی توانند به میزان مورد نظر بازیافت شوند. این امر به این دلیل است که تسهیلات بازیافت برای این نوع از پلاستیک ها در دسترس اکثریت جامعه نبوده و در تولید یا مونتاژ اقلام جدید استفاده نمی شوند.
بر اساس این گزارش، پنج دلیل اصلی وجود دارد که امروزه بازیافت پلاستیک یک مفهوم شکست خورده است. عامل عمده این شکست دلایل اقتصادی هستند چراکه اول، زباله های پلاستیکی در مقادیر زیادی تولید می شوند و جمع آوری آن بسیار دشوار است. دوم، حتی اگر همه آنها جمع آوری شوند، زباله های پلاستیکی مخلوط را نمی توان با هم بازیافت کرد و جداسازی تریلیون ها ضایعات پلاستیکی مصرفی که هر سال تولید می شود، از نظر عملکردی غیرممکن خواهد بود.
سوم، فرآیند بازیافت به خودی خود برای محیط زیست مضر است و کارگران را در معرض مواد شیمیایی سمی قرار داده و خود میکروپلاستیک تولید می کند.
چهارم، پلاستیک بازیافتی از طریق آلودگی با سایر انواع پلاستیک در سطل های جمع آوری خطرات آلودگی را به همراه دارد و از تبدیل شدن مجدد آن به مواد مناسب جلوگیری می کند. در نهایت عامل پنجم این است که فرآیند بازیافت بسیار گران و هزینه بر است.
به گزارش سیناپرس، رامسدن در پایان از شرکت ها خواست از معاهده جهانی پلاستیک که اعضای سازمان ملل با ایجاد آن موافقت کردند، حمایت کرده و به سمت استراتژی های بازیافت و استفاده مجدد محصولات پلاستیکی حرکت کنند.
مترجم: مهدی فلاحی پناه
منبع: phys.org