به گزارش سیناپرس، در شرایطی که برخی بافت های فاقد رگ های خونی مانند غضروف، قادر به ترمیم خود نیستند، بافت قرنیه می تواند ترمیم شده و آسیب های وارد شده را مدیریت کند. دلیل این موضوع می تواند کلید مهمی در ارائه راهکارهای بهتر درمانی برای بسیاری از بیماری های صعب العلاج باشد. به همین دلیل پژوهشگران به بررسی تفاوت های بنیادین بین این دو عضو بدن پرداختند.
باید توجه داشت لایه بیرونی قرنیه اپیتلیوم نامیده می شود. این لایه از سلول هایی تشکیل شده است که به طور مداوم جایگزین می شوند، زیرا بیرونی ترین سلول ها در لایه اشکی ریخته شده و از سوی دیگر سایش قرنیه معمولاً این لایه را تحت تأثیر قرار می دهد. کل اپیتلیوم تقریباً در ۷ الی ۱۰ روز کاملا با سلول های جدید جایگزین شده و این فرایند باعث می شود روند ترمیم بافت در طول بهبود زخم تسریع شود.
از سوی دیگر مطالعات متعددی نشان داده که غضروف با افزایش سن دچار ساییدگی و پارگیشده و این آسیب ها در نهایت منجر به آرتروز می شود.
ما امروزه می دانیم که این بیماری کل مفصل را درگیر کرده و همه بخش های این اندام از جمله استخوان، غضروف، رباط ها، چربی و بافت های پوشاننده مفصل را درگیر می کند. علاوه بر ساییدگی ساده، استئوآرتریت می‌تواند باعث تحلیل رفتن غضروف، تغییر شکل استخوان و ایجاد التهاب شود که همه اینها به سختی قابل برگشت است.
به گزارش سیناپرس، در حال حاضر محققان تلاش می کنند با مطالعه روند جایگزینی سلول های قرنیه، راهکاری برای بهبود و بازسازی بافت های دیگر بدن همچون غضروف ها که فاقد رگ های خونی هستند جستجو کرده و یکی از قدیمی ترین مشکلات بشر را برطرف کنند.
مترجم: زهرا همراز
منبع: sciencefocus