به گزارش سیناپرس، یافته‌های جدید محققان بین المللی نشان می دهند کودکانی که حقایق را به شکلی صریح بیان می کنند، برای مثال هنگام دریاقت هدیه ای که آن را دوست ندارند، به طور واضح این موضوع را اعلام می کنند، نسبت به آن هایی که برای ارائه چهره ای مودب و موجه و یا برای محافظت از دیگران حقایق را پنهان می کنند، به شکل خشن تری توسط بزرگ سالان مورد قضاوت قرار می گیرند.
این تحقیق که نتایج آن اخیرا منتشر شده است، از پیام مبهم و غیرمستقیمی که بزرگ سالان در خصوص تشویق به دروغ گویی به جای بیان حقیقت در زمینه های مختلف به کودکان می دهند، پرده برمی دارد.
محققان هدایت کننده این پژوهش از دانشکده عدالت کیفری و جرم شناسی در دانشگاه ایالتی تگزاس در این باره توضیح می دهند: این تحقیق نشان می دهد که رابطه پیچیده ای با این حقیقت وجود دارد که کودکان باید برای یادگیری آنچه از نظر اجتماعی قابل قبول است، حرکت کرده و اعمال و گفتار خود را تنظیم کنند.
بر این اساس، با توجه به این که بیشتر والدین، از صداقت طبیعی فرزندانشان در خصوص بیان احساسات و نظرات خود خجالت زده یا ناراحت می شوند، یادگیری دروغ گفتن به بخشی عادی از رشد اجتماعی کودکان تبدیل می شود.
به گفته این محققان، از سویی به بچه‌ها از سنین پایین آموزش داده می‌شود که دروغ گفتن اشتباه است. اما آن ها با پیام‌های متناقضی که در مورد مقبولیت دروغگویی در مقابل راستگویی از بزرگسالان دریافت می کنند، عملا به سمت توسعه و شکل‌دهی مهارت دروغگویی اجتماعی و دروغ های اصطلاحا سفید سوق داده می شوند.
به گزارش سیناپرس، نتایج این پژوهش بر اساس تحقیقی روی 267 بزرگسال از شمال شرقی ایالات متحده که ویدئوهایی از کودکان 6 تا 15 ساله را مشاهده کرده و در مورد آن ها نظر می دادند انجام شده است. این بچه ها در موقعیت‌های مختلف اجتماعی، مطالب راست یا دروغی را بیان می کردند.
در برخی سناریوها، کودکان برای محافظت از دیگران دروغ می گفتند. به عنوان مثال، کودکی در مورد اختلاف خواهرش با والدین خود دروغ می گفت. در سناریوهای دیگر نیز، کودکان از روی ادب دروغ می‌گفتند. به عبارتی آن ها با دروغ سفید سعی می کردند از صدمه زدن به احساسات دیگران خودداری کنند.
بعد از تماشای هر ویدیو، بزرگ سالان برداشت خود را از شخصیت کودک، از جمله قابل اعتماد بودن، مهربانی، قابل اعتماد بودن، شایستگی، دوست داشتنی بودن، هوش و صداقت او ارزیابی می کردند.به گزارش سیناپرس، شرکت کنندگان سپس با تصور این که آن ها والدین کودک هستند، میزان احتمال تنبیه یا پاداش دادن به کودک را برای دروغ ها یا حقیقت های بیان شده او ارزیابی می کردند.
یافته‌ها نشان داد: بزرگسالان درباره حقیقت‌گویان صریح‌تر و خشن تر از کسانی که دروغ می‌گفتند یا حقایق مبهم می‌گفتند، قضاوت می‌کردند، اما فقط زمانی که آن ها دروغ می‌گفتند تا مؤدب باشند. وقتی کودکان برای محافظت از دیگران دروغ می‌گفتند، گفتن حقایق یا دروغ‌های صریح تأثیر کمتری بر نگاه بزرگسالان به کودک داشت.
محققان می گویند: با توجه به نتایج پژوهش ما و تاثیرات فراگیر اجتماعی‌شدن بر رفتار کودکان و همچنین پیام‌های متفاوتی که کودکان درباره دروغگویی دریافت می‌کنند، جای تعجب نیست که آن ها از سنین پایین درگیر نوعی دروغگویی ظریف باشند.
به گزارش سیناپرس، این یافته های پژوهشی در نشریه بین المللی Journal of Moral Education منتشر شده اند.
ترجمه: محمدرضا دلفیه