به گزارش سیناپرس، مطالعات جانورشناسان نشان می دهد سه عامل اصلی، ارتفاعی را که حشرات بالدار می توانند به آن برسند محدود می کند: تراکم هوا، دما و در دسترس بودن اکسیژن. هر سه عامل فوق به این واقعیت مربوط می شوند که هر چه از سطح دریا بالاتر می رویم، کشش گرانشی زمین ضعیف تر شده و به مولکول های هوا اجازه می دهد پخش شوند. هرچه حجم معینی از هوا دارای مولکول های کمتری باشد، «نازک تر» یا چگال تر می شود.
از نظر فیزیکی، با کاهش تراکم هوا، پرواز به طور فزاینده ای چالش برانگیز می شود، زیرا مولکول های کمتری برای فشار دادن بال های حشره وجود دارد. از سوی دیگر حشرات نیز مانند ما برای زنده ماندن به اکسیژن نیاز دارند. بد نیست بدانید که در ۶ کیلومتری سطح زمین، اکسیژن به زیر ۵۰ درصد میزان موجود در سطح دریا می رسد و این شرایط بال زدن را دشوارتر می کند.
در نهایت، مولکول های کمتر به معنای گرمای کمتری است که توسط برخورد مولکول ها به یکدیگر تولید می شود. دما به روش های پیچیده ای با ارتفاع، تغییر می کند و برخی از لایه های اتمسفر گرم تر از سایر لایه ها هستند، اما بین سطح زمین و حدود ۱۰ کیلومتر بالاتر، دما به طور پیوسته به کمتر از منفی ۵۰ درجه سانتی گراد کاهش می یابد.
با وجود این موانع، برخی از حشرات استراتژی هایی را توسعه داده اند که به آنها اجازه می دهد در ارتفاعات بالا پرواز کنند. در سال ۲۰۱۴، دانشمندان دریافتند که زنبورهای آلپی که در ارتفاع 3.25 کیلومتری از سطح دریا زندگی می کنند، از مکانیسم های پروازی متفاوتی در ارتفاعات بالاتر استفاده کرده و بال های خود را در یک قوس په ن‌تر حرکت می دهند تا در هوای رقیق، شناور بمانند.
به گزارش سیناپرس، در آزمایشگاه، این زنبورها حتی می توانستند در اتاق هایی پرواز کنند که تراکم هوا و سطوح اکسیژن را در ۹ کیلومتری یعنی بالاتر از قله اورست، شبیه سازی می‌کردند! البته در طبیعت، در واقع، دما در چنین ارتفاعاتی باعث از کار افتادن ماهیچه های پرواز زنبورها می شود و به همین دلیل نمی توانید هیچ حشره ای را در این ارتفاع مشاهده کنید.
مترجم: مریم عالمی
منبع: sciencefocus