به گزارش سیناپرس، ژی رن (Zhi Ren) محقق دندانپزشکی از دانشگاه پنسیلوانیا، هنگام بررسی میکروب هایی که باعث پوسیدگی تهاجمی دندان کودکان می شوند، متوجه دو موجود متمایز شد که یک جبهه متحد را زیر میکروسکوپ نشان می دهند.
تحقیقات بیشتر او در آزمایشگاه نشان داد که چگونه این خوشه های باکتریایی-قارچی در بزاق انسان ممکن است با هم در دهان به صورت مشترک کار کنند و باعث بیماری پوسیدگی دندان شوند. این یافته ها چندین عملکرد نوظهور خوشه ها را نشان می دهد که باعث می شود گونه ها تقریباً مانند یک ابرارگانیسم کاملاً جدید عمل کنند و به آن ها توانایی هایی جدید برای حرکت و گسترش در سراسر دندان های ما می دهد.
به گفته محققان، باکتری استرپتوکوک موتانس که پیشتر معمولاً بی تحرک بودند، پس از تبدیل شدن به ابر ارگانیسم دیگر به بزاق وابسته نبوده و می توانند با جهش حرکت کرده و در حین گسترش به طور مداوم رشد کند.
کنات درشر (Knut Drescher) میکروبیولوژیست دانشگاه بازل در سوئیس در این باره می گوید: این کشف نمایشگر یک ابر ارگانیسم بد واقعاً پیشگامانه و غیرقابل پیش بینی است.
او می افزاید: اینطور نیست که باکتری ها و قارچ ها قبلاً با هم همکاری نکرده باشند. بیوفیلم های چند سلولی باعث ایجاد بسیاری از عفونت های انسانی می شوند ولی دانش ما در مورد چگونگی توسعه و کار این جوامع محدود است.
محققان مطالعه کنونی دریافتند که خوشه های باکتریایی می توانند به بدن، شاخه ها و قندهای بیرونی مخمرهای قارچی بچسبند. به عنوان یک گروه، این شبکه سلولی می تواند به جای چسبیدن به سلول ها به راحتی به دندان ها متصل شوند. ابر ارگانیسم ها همچنین تحمل قوی تری نسبت به عوامل ضد میکروبی و مسواک زدن نشان می دهند.
در حالی که برخی از باکتری ها بازوهای کوچکی دارند که از آن برای شنا کردن استفاده می کنند، برخی دیگر از این باکتری ها معمولاً بی حرکت هستند. اما از آنجایی که گونه ای به نام C. albicans دارای بازوهای درازی است، می تواند وسیله نقلیه مناسبی را برای یک باکتری دیگر فراهم می کند. هنگامی که باکتری ها به این رشته های قارچی کاوشگر متصل می شوند، اساساً می توانند به جلو جهش کنند تا با سایر بیوفیلم ها ادغام شوند.
گفتنی است که هنگام آزمایش این ابر ارگانیسم ها بر روی سطوح شبه دندان، محققان دریافتند که باکتری ها با سرعتی بیش از ۴۰ میکرون در ساعت حرکت می کنند که مشابه سرعت حرکت مولکول های ترمیم کننده زخم در بدن انسان است.
در ادامه و در عرض چند ساعت پس از اتصال دو پاتوژن به یکدیگر، محققان باکتری ها را در حال پریدن در فاصله ۱۰۰ میکرون معادل فاصله ای بیش از ۲۰۰ برابر طول معمول بدن آنها، رصد کردند.
پژوهشگران می گویند: برهمکنش های پویای قارچ-باکتری منجر به تولید ساختارهای بیوفیلم می شود که باعث آسیب گسترده و شدیدتر به سطح مینای دندان می شود. محققان فکر می کنند که اگر بتوان باکتری ها و قارچ ها را به نحوی از اتصال به یکدیگر متوقف کرد، ممکن است بتواند به جلوگیری از ایجاد حفره ها در دندان ها کمک کند.
یافته های جدید می تواند به توضیح اینکه چگونه ابرارگانیسم های مشابه بیماری های عفونی را گسترش می دهند یا با چنین سرعتی باعث آلودگی محیطی می شوند، کمک کند.
به گزارش سیناپرس، شرح کامل این تحقیق جذاب در آخرین شماره مجله تخصصی PNAS منتشر شده است.
مترجم: سامیه خسروی زاده