به گزارش سیناپرس، هر پدیده ای حتی درخشان ترین ستاره ها نیز در پایان عمر خود می میرند. در واقع درخشان ترین ستاره ها آنهایی هستند که کوتاه ترین عمر را دارند. آنها ساختاری تمام هیدروژنی داشته و این ذخیره را ظرف چند میلیون سال مصرف کرده و سپس به صورت ابرنواخترهای درخشان منفجر شده و هسته آن ها در حال فروپاشی به یک ستاره نوترونی یا سیاهچاله تبدیل می شود.این اجرام کوچک و تاریک کهکشان ما را مانند یک قبرستان کیهانی پر می کنند.
به طور کلی ردیابی ستارگان نوترونی و سیاهچاله های ستاره ای دشوار است. ستارگان نوترونی فقط حدود پانزده کیلومتر عرض دارند و اگر قطب های مغناطیسی آنها طوری قرار نگیرند که آنها را به عنوان تپ اختر ببینیم، معمولاً نادیده گرفته می شوند.
سیاهچاله های ستاره ای حتی کوچکتر از ستارگان نوترونی هستند و نور خود را ساطع نمی کنند. برخی از آنها زمانی که جرم یک ستاره همراه را مصرف می کنند به صورت میکروکوازار ظاهر می شوند، اما بیشتر آنها تنها زمانی دیده می شوند که از بین ما و یک ستاره دورتر عبور کنند. در این شرایط می توان آنها را با میکرولنز تشخیص داد.
ما به اندازه کافی از این بقایای ستاره ای را مشاهده نکرده ایم که بتوانیم نقشه ای از مکان کلی آنها را ایجاد کنیم، اما مطالعه اخیر ماهانه انجمن سلطنتی نجوم پیش بینی می کند که بر اساس مدل سازی های انجام شده، کجا ممکن است آنها را پیدا کنیم.
طی این مطالعه، پژوهشگران به بررسی و شبیه سازی توزیع ستارگان در کهکشان راه شیری پرداخته و بررسی کردند که چگونه بقایای ستاره ها ممکن است توسط فعل و انفعالات ستاره ای کشیده و منحرف شوند. از آنجایی که این قبرستان ستارگان معمولاً قدیمی تر از ستاره های کنونی موجود در کهکشان هستند، زمان بیشتری برای حرکت به مسیرهای مداری جدید داشته اند.
به گزارش سیناپرس، همانطور که ممکن است انتظار داشته باشید، ستاره ها از نظر آماری نوعی اثر تاری را در موقعیت های خود تجربه می کنند.
بررسی های جدید نشان می دهد توزیع این ستارگان در صفحه ای سه برابر ضخیم تر از کهکشان راه شیری قابل مشاهده است و طی این مطالعه، یک جنبه از توزیع آنها شناسایی شد که بسیار شگفت انگیز بود.
حدود یک سوم از این ستارگان مرده قدیمی در حال بیرون رفتن از کهکشان هستند. در مدل سازی های جدید مشخص شد یک سوم ستارگان برخورد نزدیک ستاره ای را تجربه کرده اند که سرعت آن ها را افزایش داده و منجر شده است که در نهایت از کشش گرانشی کهکشان راه شیری فرار کنند. به عبارت دیگر، ارواح این ستارگان در حال ترک قبرستان خود هستند.
به گزارش سیناپرس، این یافته ها بدان معناست که با گذشت زمان کهکشان راه شیری در حال تبخیر یا از دست دادن جرم است که برای ستاره شناسان غیرمنتظره است.
یکی دیگر از جنبه های این مدل که شگفت آور بود، این است که این بقایای ستاره ای به طور نسبتاً مساوی در سراسر کهکشان راه شیری توزیع شده اند. بیشتر ستارگان باید یک بقایای ستاره ای در فاصله صد سال نوری از خود داشته باشند. برای خورشید، محتمل ترین فاصله نزدیکترین باقیمانده ستاره حدود ۶۵ سال نوری است. بنابراین ما می توانیم یک روح آسمانی در حیاط خانه خود داشته باشیم و حتی آن را نشناسیم.
مترجم: نیروانا محمدحسینی
منبع: universetoday