به گزارش سیناپرس، تناسب مغز و ابعاد بدن یکی از مهمترین مواردی است که نشان دهنده هوش موجودات زنده است و در این میان انسان جایگاه ویژه ای داشته و علاوه بر دارا بودن مغزی بسیار بزرگ به نسبت بدن، دارای سطح کورتکس و پیچیدگی بسیار مطلوبی است که وی را به هوشمند ترین موجود سیاره زمین تبدیل کرده است
در حقیقت موضوعی که انسان را از سایر حیوانات متمایز می کند، این است که ما تلفیقی متناسب و قدرتمند از تفکر و احساسات داریم. از نظر زیستی ما نه تنها مغز بزرگ و هوشی قوی داریم، بلکه دارای شعور خودآگاه نیز هستیم.
به گفته دانشمندان، انسان موجودی آگاه است و دنیای اطراف خود را به روشی پیشرفته حس کرده و می دانیم که وجود داریم و دیگران وجود دارند.
این موضوع به طور خاص در مقایسه با دایناسورهایی که بدنی بسیار بزرگ و مغزی کوچک داشتند، قابل بررسی است زیرا گونه ما فقط برای چند صد هزار سال وجود داشته و یک تازه وارد در صحنه زمین شناسی به شمار می رود. حال این سوال مطرح می شود که چرا دایناسورها در طول دوره تکاملی خود که بیش از ۱۵۰ میلیون سال بود، رشد مغزی نداشته و احساسات خود را توسعه ندادند؟
به گزارش سیناپرس، این موضوع به طور خاص توسط دانشمندان دیرینه شناس مورد بررسی قرار گرفته و ما می دانیم اگرچه بیشتر دایناسورها فاقد مغزهای بزرگی بودند اما همین مغزهای کوچک برای گذران امور و زنده ماندن آن ها کفایت می کرد و چالش های موجود در جهان آن روزگار که موجب شود موجودات در دو راهی انقراض و بقا قرار گیرند، پیش پای آن ها شکل نگرفته بود .
از سوی دیگراستثناهایی نیز در دنیای دایناسورها وجود داشته و ما از سی تی اسکن جمجمه های فسیلی می دانیم که برخی از دایناسورها مغزهای بسیار بزرگی داشتند.به گزارش سیناپرس، البته این بزرگی مغز در تناسب با ابعاد بدن آن ها نبوده و سوال مهم این است که آیا این مغزهای بزرگ در نهایت می توانست منجر به هوش و هوشیاری شوند؟
شاید اگر برخورد یک شهاب سنگ بزرگ در روزگار پایانی دوره کرتاسه دایناسورها را در اوج خود از بین نبرده بود، سرنوشت کره زمین تغییر کرده و راه را برای رشد و گسترش اجداد پستانداران ما هموار نمی شد.
مترجم: احسان محمدحسینی
منبع: sciencefocus