کشف یک سازه صخره ای باستانی در استرالیا
به گزارش سیناپرس، این منظره از بالا همانند یک گاو نر که در زمین نقش بسته به نظر می رسد، اما به گفته محققان استرالیایی و اسلوونیایی، این ساختار مرموز کشف شده در استرالیا بسیار جذاب است.
دانشمندان با استفاده از تصاویر ماهواره ای پیشرفته بقایای یک ساختار صخره مانند را کشف کردند که زمانی در کف دریای یک اقیانوس باستانی غوطه ور بوده است. بر اساس نتایج تحقیقات جدید، این صخره برای اولین بار زمانی که دشت نولاربور در بیش از ۱۴ میلیون سال پیش زیر آب بود، تشکیل شده است.
دکتر میلو برهام (Milo Barham) استاد دانشکده زمین و علوم سیاره ای دانشگاه کرتین در پرث یکی از پژوهشگران این مطالعات می گوید: بر خلاف بسیاری از نقاط جهان، مناطق وسیعی از دشت نولاربور به دلیل هوازدگی و فرسایش طی میلیون ها سال بدون تغییر باقی مانده اند و آن را به یک بوم زمین شناسی منحصر به فرد تبدیل کرده که تاریخ باستان را به روش های قابل توجهی ثبت می کند.
برهام می افزاید: از طریق تصاویر ماهواره ای با وضوح بالا و کار میدانی، ما بقایای واضح یک ساختار اصلی بستر دریا را شناسایی کرده ایم که برای میلیون‌ها سال حفظ شده است. او می افزاید: ساختار صخره کوچک نیست و قطر بیرونی آن بین ۱۲۰۰-۱۳۰۰ متر بوده و از یک لبه مرتفع مدور و یک گنبد مرکزی تشکیل شده است.
برهام در ادامه توضیح می دهد: تپه حلقه ای شکل را نمی توان با برخورد اجرام آسمانی یا هر فرآیند تغییر شکل دهنده شناخته شده توضیح داد، اما بافت ها و ویژگی های میکروبی اصلی را که معمولاً در دیواره مرجانی بزرگ مدرن یافت می شود، حفظ می کند.
دشت نولاربور عمدتاً بدون درخت بوده و ریشه نام آن در واقع از کلمه لاتین nullus arbor به معنای بدون درخت گرفته شده است. این دشت که در ساحل خلیج بزرگ استرالیا واقع شده و از سمت شمال به صحرای بزرگ ویکتوریا محدود شده است و ۲۰۰ هزار کیلومتر مربع در سراسر استرالیای جنوبی و استرالیای غربی وسعت دارد.
برهام می گوید: شواهدی از کانال های رودخانه های ناپدید شده و همچنین تپه های ماسه ای که مستقیماً روی سنگ های آهکی حک شده اند، آرشیوی از مناظر باستانی و حتی سابقه ای از بادهای غالب را نشان می دهد.
جالب اینجاست که شفت‌های جدا شده غارهای دشت نولاربور، بقایای مومیایی شده ببرهای تاسمانی و اسکلت های کاملی از شگفتی های منقرض شده مانند تیلاکولئو یا شیر کیسه دار را در خود جای داده اند. در سطح، به دلیل شرایط نسبتاً پایدار، دشت نولاربور مقادیر زیادی از شهاب سنگ ها را حفظ کرده و به ما اجازه می دهد در طول زمان به منشا منظومه شمسی خود نگاه کنیم.
به گزارش سیناپرس برهام در پایان می افزاید: این ویژگی ها، در پیوند با ویژگی های چشم انداز میلیون ساله ای که اکنون شناسایی کرده ایم، به طور موثری دشت نولاربور را به سرزمینی تبدیل می کند که زمان آن را فراموش کرده بود.
شرح کامل این پژوهش و یافته های حاصل از آن در آخرین شماره مجله تخصصی Earth Surface Processes and Landforms منتشر شده است.
مترجم: مهدی فلاحی پناه