به گزارش سیناپرس، تاردیگرادها یا خرس های آبی، موجودات بسیار کوچکی هستند که به دلیل مقاومت ویژه ای که به شرایط محیطی دارند، توجه محققان را به خود جلب کرده اند.
قدرت عجیب این موجودات در زنده ماندن تحت شرایطی که بیشتر ارگانیسم های زنده دیگر را می کشد، باعث شده محققان در تلاش باشند تا رمز و راز این قدرت فوق العاده را کشف کرده و در صورت امکان از آن برای مقاوم کردن سایر موجودات و حتی انسان ها در برابر دماهای شدید، فشارها و کم آبی استفاده کنند. اتفاقی که در حال حاضر فقط در داستان های علمی تخیلی ممکن است.
به گزارش سیناپرس، همه ما می دانیم که آب برای تمام اعمال حیاتی که می‌شناسیم ضروری است، اما برخی از تاردیگرادها می‌توانند بدون این مایع حیات، برای چندین دهه زنده بمانند!
به گفته محققان دپارتمان علوم زیستی دانشگاه توکیو که مدتی است بر روی این جانداران تمرکز کرده اند، ترفند این توانایی عجیب را باید در سلول های آن ها جستجو کرد. تصور می‌شود وقتی آب از سلول خارج می‌شود، نوعی پروتئین باید به سلول کمک کند تا قدرت عمومی خود را حفظ کرده و دچار فروپاشی نشود.
این محققان پس از آزمایش انواع مختلف پروتئین، متوجه شده اند که نوعی پروتئین‌های سیتوپلاسمی محلول در شرایط گرمایی یا CAHS که منحصر به تاردیگرادها هستند، مسئول محافظت از سلول‌ها در برابر کم آبی اند.
تحقیقات اخیر در مورد پروتئین‌های CAHS نشان می‌دهند که آن‌ها می‌توانند زمانی که سلول های واجدشان دچار کم آبی می‌شوند، وارد عمل شده و اقدامات خاصی را به انجام رسانند.
بر این اساس، پروتئین های CAHS با خشک شدن، رشته های ژل مانندی را تشکیل می دهند. این رشته ها خود شبکه هایی را تشکیل می دهند که شکل سلول را علیرغم از دست دادن آب، حفظ می نمایند.
اما این فرآیند، برگشت‌پذیر است، یعنی با آبرسانی مجدد به سلول‌های این موجود زنده، رشته‌ها با سرعتی قابل توجه به حالت قبل بازگشته و وضعیت طبیعی سلول را بر می گردانند.
نکته جالب این است که پروتئین‌های فوق، حتی زمانی که از سلول‌های تاردیگراد جدا می‌شوند، باز هم توانایی انجام عمل فوق را دارند و این همان نکته ای است که ما را برای رسیدن به چنین توانایی در انسان امیدوارتر می کند.
به گفته محققان، فهمیدن کامل مکانیسم عمل این پروتئین ها می تواند در حوزه های مختلفی مانند بهبود حفظ مواد سلولی و مولکول‌های زیستی، افزایش ماندگاری مواد مورد استفاده برای تحقیقات و داروهای دارای تاریخ انقضای کوتاه یا حتی بهبود ماندگاری اندام های پیوندی به کار گرفته شود.
به گزارش سیناپرس، این اطلاعات جالب پژوهشی را نشریه بین المللی PLOS Biology منتشر کرده است.
ترجمه: محمدرضا دلفیه