به گزارش سیناپرس، محققان مرکز پزشکی Sanford Burnham Prebys برای اولین بار نشان داده اند که مهار یک آنزیم متابولیک کلیدی، سلول های ملانوما را می کشد و رشد تومور را متوقف می کند. این یافته ها می تواند به توسعه دسته جدیدی از داروها برای درمان ملانوما، شدیدترین شکل سرطان پوست منجر شود.
محققان گفته اند، ما دریافتیم که ملانوما به آنزیمی به نام GCDH وابسته است. مهار این آنزیم، منجر به تغییراتی در یک پروتئین کلیدی به نام NRF2 می شود که توانایی خود را برای سرکوب سرطان به دست می آورد. اکنون، هدف ما یافتن دارو یا داروهایی است که با محدود کردن فعالیت GCDH، به درمان ملانوما کمک کنند.
از آنجایی که تومورها به سرعت رشد می کنند و به تغذیه زیادی نیاز دارند، محققان در حال بررسی راه هایی برای گرسنگی دادن به سلول های سرطانی هستند. به گزارش سیناپرس، هر چند نتایج به دست آمده، چندان درخشان نبوده اند چرا که سرطان ها با محرومیت از یک منبع غذایی، همواره منابع دیگری پیدا می کنند.
GCDH، نقش مهمی در متابولیسم لیزین و تریپتوفان، اسیدهای آمینه ای که برای سلامت انسان ضروری هستند، ایفا می کند. هنگامی که محققان، نحوه تولید انرژی سلول های ملانوما از لیزین، را مورد بررسی قرار دادند، دریافتند که GCDH یک عامل حیاتی در این ماموریت، محسوب می شود.
پژوهشگران افزودند؛سلول های ملانوما برای تولید انرژی، از لیزین و تریپتوفان تغذیه می کنند. با این حال، سلول های سرطانی باید زباله های سمی تولید شده در این فرآیند را دفع کنند. این یک فرآیند شش مرحله ای است و ما تصور می کردیم که سلول ها به هر شش آنزیم نیاز دارند. اما به نظر می رسد که تنها یکی از این آنزیم ها یعنی GCDH، حیاتی است.
به گزارش سیناپرس، اکتشافات بیشتر نشان داد که مهار GCDH در یک مدل حیوانی به NRF2 خاصیت سرکوب کننده سرطان می دهد. محققان اضافه کرده اند، ما مدت هاست که می دانیم NRF2 می تواند هم محرک و هم سرکوب کننده سرطان باشد اما نمی دانستیم چگونه NRF2 را به یک سرکوب گر سرطان تبدیل کنیم. یافته های ما، پاسخ را مشخص می کند.
از نقطه نظر درمانی، این مطالعه چندین گزینه ممکن را نشان می دهد. اگرچه مدل های حیوانی بدون GCDH اساساً طبیعی بودند، اما نمی توانستند رژیم غذایی با پروتئین بالا را تحمل کنند. این موضوع از آنجایی حائز اهمیت است که تومورهای برخی از بیماران ملانوما نیز دارای GCDH پایین هستند.
با توجه به نقش آنزیم در پردازش پروتئین ها، محققان بر این باورند که تومورهایی که دارای سطح پایینی از GCDH هستند، نیز ممکن است در برابر غذاهای با پروتئین بالا آسیب پذیر باشند و یک درمان غذایی بالقوه را ایجاد کنند. علاوه بر این، کاهش سطح GCDH در تومورها می تواند با رژیم های پروتئینی تکمیل شود.
مهار GCDH راه درمانی جدیدی را نوید می دهد. از آنجایی که سلول های طبیعی فاقد GCDH عمدتاً تحت تأثیر قرار نمی گیرند، مهارکننده های GCDH کاملاً مختص سلول های ملانوما هستند.به گزارش سیناپرس، اکنون محققان در حال بررسی مهارکننده های GCDH هستند که می تواند نقطه شروع درمان های ملانوما در آینده باشد.
به گزارش سیناپرس، یافته های تحقیقاتی در مجله Nature Cell Biology منتشر شده اند.
ترجمه: سنا دلفیه
No tags for this post.