به گزارش سیناپرس، امروزه و در جهان پساکرونا شاهد هستیم که شهرهای جهان در حال تغییر هستند.
خیابان شانزه لیزه پاریس، یکی از مشهورترین خیابان های جهان، قرار است به یک باغ غول پیکر تبدیل شود. بارسلونا ، قدیمی ترین محله خود را به روی خودروها بسته است. و اکنون میلان در مسیر تبدیل شدن به اولین شهر ۱۵ دقیقه‌ای جهان قرار دارد .
به نظر می‌رسد همه‌گیری کرونا، برای برخی، یادآور بازآفرینی این حقیقت است که ما چگونه باید آینده قدیمی‌ترین شهرهایمان را متصور شویم. در طول همه‌گیری کرونا، مهاجرت کوچکی به خارج از فضاهای شهری ما رخ داد.در واقع همه گیری باعث وقفه کوچکی در مهاجرت خالص از روستاها به شهرها بود که برای چندین دهه اتفاق افتاده است.
آنهایی که توان مالی داشتند از شهرها خارج شده و به روستاها مهاجرت کردند. برای کسانی که باقی مانده اند، قرنطینه ها و حرکت های محدود، بزرگ‌ترین معایب بیشتر شهرها را به طور عریان نشان داد: مسدود شدن جاده‌ها، هوای آلوده و کمبود فضاهای سبز و جمعی.
اکنون، به نظر می رسد که این فرصت اجباری ایجاد شده، برنامه ریزان شهری جهان را برانگیخته است تا در این باره تجدید نظر کنند که چگونه شهرهای سراسر جهان می توانند تکامل یافته و مسیر متفاوتی را طی کنند.
شهرهای ۱۵ دقیقه ای
به گزارش سیناپرس، ایده ای که اخیرا در پایتخت های سراسر جهان رواج یافته است، شهر ۱۵ دقیقه ای است. این امر شهر را از یک مرکز متراکم با حومه های اطراف به مجموعه ای از قطب ها تبدیل می‌کند که در داخل آن امکانات خرید و سرگرمی وجود دارد. هیچ یک از این مراکز اصلی، بیش از ۱۵ دقیقه به صورت پیاده یا با کمک دوچرخه از محل زندگی مردم فاصله ندارند و بسیاری از مردم ممکن است نزدیک به بیش از یک مرکز اصلی شهری زندگی کنند.
ایده شهر ۱۵ دقیقه ای از کارلوس مورنو استاد دانشگاه سوربن پاریس گرفته شده است و توجه شهردار پاریس، را به خود جلب کرده است. در پایتخت فرانسه، ۶۰ کیلومتر خطوط موقت دوچرخه سواری که در طول همه‌گیری در شهر افتتاح شد، دائمی می شوند و خطوط بیشتری برای آینده در نظر گرفته شده است.
با این حال، ایجاد شهرهای ۱۵ دقیقه ای به زیر ساخت های جدید متکی است تا مردم بتوانند با خیال راحت پیاده روی کرده و یا با دوچرخه به مقصد برسند.
این طرح در ظاهر بسیار جذاب است اما باید در نظر داشت که می‌تواند مشکلاتی را ایجاد کند. دکتر ایان واکر، استاد روان‌شناسی محیطی در این رابطه می‌گوید: «یستم پیچیده و سریعی که در آن میلیون ها نفر در آن واحد، قوانین را درک کنند، هیچ گاه اتفاق نخواهد افتاد.
به همین دلیل به مراتب بهتر است سیستمی داشته باشید که در آن مهم نیست شهروندان با قوانین موافق هستید یا نه، مهم ترین موضوع ایجاد امنیت برای همه شهروندان است. یک مثال مشخص برای درک بهتر موضوع، این است که برای عابران پیاده راهی جهت ورود به بزرگراه وجود ندارد ، بنابراین رانندگان نمی توانند در آنجا با عابرین پیاده برخورد کنند.به گزارش سیناپرس، اگر زیرساخت استاندارد حرکت دوچرخه به صورت مجزا یا بهتر از آن، زیرساخت های رانندگی مجزا ساخته شوند که رانندگان را با خیال راحت تردد کنند، می‌توان این رویکرد را در شهر پیاده کرد.
به گزارش سیناپرس، اهداف آینده طرح شهرداری پاریس، منعکس کننده احساس عابران پیاده است. در این طرح خطوط دوچرخه به اندازه کافی امن، ایجاد می شود تا بتوان از آنها برای اکثر سفرهای دوچرخه به طول یک کیلومتر یا بیشتر استفاده کرد، در این برنامه، مسیرهای اصلی ترافیک را از خیابان های مرکز شهر به اطراف هدایت کرده و مسیر برای دوچرخه سوارانی که از حومه شهر می آیند ایمن تر می شوند.
همچنین انتظار می‌رود تعداد زیادی سکو برای زنجیر کردن دوچرخه ها در طول روز ، در خیابانهای شهر به همراه ۵۰ هزار فضای پارک دوچرخه اضافی در پارکینگ‌ها و مراکز توسعه یافته مسکونی خارج از شهر احداث شود.
به گزارش خبرگزاری سینا، مفهوم شهر ۱۵ دقیقه‌ای مورنو برنده جایزه ای بین‌المللی برای قدردانی از کمک های برجسته معماری به توسعه انسانی در سال ۲۰۲۱ شد. هیئت داوران ، مزایای مفهوم ۱۵ دقیقه‌ای را به رسمیت شناخته و بیانیه ای منتشر کرد که در آن گفته می شود: شهر ۱۵ دقیقه‌ای یک مفهوم بصری است و ظرفیت ایجاد تغییرات ملموس در زندگی مردم را دارد. به این دلایل، تبدیل آن به برنامه ها و سیاست هایی که شهرها را متحول می‌کند، آسان است.
آشتی شهرها با طبیعت
همه گیری کووید باعث شد بسیاری از مردم بیش از هر زمان دیگری ارزش فضای سبز شهری را درک کرده و دریافتند که زمان صرف شده در طبیعت آنها را آرام کرده و سلامت روانشان را بهبود می‌بخشد.
در دوره قرنطینه کرونا از آنجایی که مردم نمی توانستند مسافت های طولانی را طی کنند، به دنبال فضا های سبز نزدیک به خانه، مانند باغ ها و پارک های محلی بودند. از آن زمان درخواست های فزاینده‌ای برای احیای شهرهایمان وجود دارد تا بتوانیم در سال‌های آینده از این ارتباط با طبیعت لذت ببریم.
مزایای بودن در میان طبیعت توسط علم نیز پشتیبانی می شود. مطالعات پژوهشگران نشان می دهد که بین بهبود سلامت روان و فضاهای سبز اطراف ارتباط منطقی و علمی وجود دارد.
بر اساس یک مطالعه در سال ۲۰۱۸ روی ۳۴۲ شرکت‌کننده در ایالات متحده، مشخص شد احساس افسردگی در افرادی که در نزدیکی مناطق سر سبز شهری یا خارج شهر زندگی می کردند، نسبت به گروه دیگری که در نزدیکی فضاهای سبز شهری زندگی نمی کردند، 41.5 درصد کاهش یافت.
به گزارش سیناپرس، با توجه به اینکه شهرها مسئول تولید ۸۰ درصد انتشار گازهای گلخانه ای در جهان هستند، سهم زیادی در تغییرات آب و هوایی دارند و با تعداد زیادی ساختمان های ساخته شده در سطح دریا، مردم به طور نامتناسبی اثرات جانبی این آلودگی ها را احساس خواهند کرد. تزریق فضای سبز به اماکن شهری می تواند به جذب کربن، بهبود کیفیت هوا و کاهش سیل کمک کند. به همین منظور ساختمان های بلند در سنگاپور با باغ‌های عمودی در کناره هایشان ساخته می شوند.
از سوی دیگر شواهدی وجود دارد که نشان می دهد کیفیت پایین هوا می تواند بر میکروبیوم سیستم گوارشی ما تأثیر بگذارد و باعث التهاب روده شده و حتی و منجر به شرایطی مانند بیماری کرون یا آپاندیسیت شود. نتایج تحقیقاتی پروفسور گیلاد کاپلان از دانشگاه کلگری نشان می دهد که آلودگی هوا ، سدهای محافظ دیواره های روده را مختل می‌کند.
در سال ۲۰۱۷ مقاله ای در مجله علمی The Lancet منتشر شده که نشان می دهد بیماری التهابی روده در جوامع صنعتی و شهری شایع تر است، در حالی که مطالعات انجام شده در دانشگاه ایالتی اوهایو نشان می دهد زمانی که موش ها را در معرض آلودگی هوا قرار دادند ، کم کم دچار اضطراب و افسردگی شده و چربی بدنشان به نسبت گروهی که هوای فیلتر شده تنفس می کنند، بیشتر می شود و حتی نسبت به انسولین حساسیت کمتری پیدا می کنند.
مطالعه ای دیگری که روی بیش از ۶۰۰ کودک در بلژیک انجام شد، نشان می دهد که تنها با افزایش ۳ درصدی فضای سبز در محیط آنها، با افزایش بیشتر ضریب هوشی مواجه می شویم و می توان 2.6 امتیاز اضافی به نمرات هوش آنها اضافه کرد.
در همین حال، مطالعه ای از دانشکده اقتصاد لندن نشان می دهد که میزان جرم کمتری در مناطق دارای درخت مشاهده می شود ،به طوری که با افزایش ۱۰ درصدی پوشش درختان، کاهش ۱۵ درصدی در جرایم خشن قابل مشاهده است.
بازآفرینی خیابان های اصلی شهر
به گزارش سیناپرس، اجبار به ماندن در خانه در طول همه گیری باعث شد بسیاری از مردم متوجه شوند که کاملاً کار از راه دور را دوست داشته و تمایلی به بازگشت به دفاتر خود به صورت تمام وقت ندارند. این موضوع تأثیرات اقتصادی بدی داشته است، به طوری که مغازه ها مشتریان کمتری پیدا می کنند و کارفرمایان تعجب کرده اند که چرا آن همه فضای اداری گران قیمت در مرکز شهر اجاره می کنند.
حال این سوال مطرح می شود که چگونه می توان مراکز شهر را تغییر داد؟ یک ایده این است که آنها را به مناطق فعال تری تبدیل کنیم که به جای خرید ، به انجام کارهای خاصی اختصاص داده شده است. این رویکرد به معنای افزایش کافه ها، رستوران ها و سینماها است.
پس از کووید، بازارهای روباز به طور فزاینده‌ای به عنوان مکان‌های امن تری برای خرید نسبت به خرده فروشی‌های سرپوشیده شناخته می‌شوند و ارائه دسترسی عمومی به اینترنت پرسرعت در خیابانهای این مناطق می تواند خریداران را تشویق کند.
کلید واژه ای که طی سال های اخیر هنگام صحبت در مورد آینده شهرها به چشم می خورد « رویکرد محلی و محله محور» است. ایده «محلی تر کردن» مراکز شهر، با تشویق به بازگشت فروشگاه‌های مواد غذایی که محصولات محلی را به جای فروشگاه‌های زنجیره‌ای می‌فروشند، اغلب توسط کارشناسان توصیه شده است.
در این میان یکی از موانع در برابر تغییراتی از این دست، طبیعت انسان است. ما عادت کرده‌ایم که شهرهایمان به شکل فعلی باشند و به همین دلیل نمی‌توانیم تفاوت یا بهتر بودن آنها را تصور کنیم. برخی افراد این شرایط را فرضیه علیت معکوس می نامند. این نظریه نشان می دهد که محیط شما هر چه باشد، شما تمایل دارید که فکر کنید خوب است. نگرش های شما معمولاً بیشتر توسط محیط زیست شکل می گیرد تا دخالت عوامل دیگر.
راه حلی برای رهایی از خودرو
به باور کارشناسان، یکی از مهم ترین تغییراتی که شهرها باید برای بهبود زندگی در آن ها ایجاد کنند، جداسازی مردم از ماشین هایشان است. حتی وقتی سیستم حمل‌ونقل عمومی قوی دارید که مردم را بین مراکز جمعیتی جابه‌جا می‌کند، آخرین بخش تردد شهری یعنی آن بخش بین ایستگاه مترو و خانه شخصی – در صورتی که پیاده روی خیلی دور یا خطرناک تلقی شود، می‌تواند منجر به استفاده از ماشین شود.
به گزارش سیناپرس، ایده یک محله کم تردد (LTN) – که در آن اتومبیل ها قادر به تردد از راه های میان بر که به شکل کوچه های فرعی در مسیر میانی خیابانهای اصلی قرار دارند، نبوده و این مسیرها با استفاده از راه بند ها، دروازه های کنترل شده با دوربین یا حتی گلدان های پر از گل که در سراسر جاده قرار گرفته اند، مسدود می شوند، تردد خودرو ها را غیر ممکن کرده و در عوض عابران پیاده، دوچرخه سواران و وسایل نقلیه اضطراری هنوز می توانند عبور کنند.
تجزیه و تحلیل های انجام شده توسط موسسه حمل و نقل فعال Sustrans نشان داد که رانندگی در یک مسیر کوتاه در یک جاده کوچک شهری دو برابر بیشتر از رانندگی در همین مسافت در جاده های خارج شهری باعث مرگ یا آسیب جدی یک کودک عابر پیاده می شود.
در این میان رواج دوچرخه های عمومی و اسکوترهای برقی می تواند مزایای متعددی در پی داشته باشد.
علاوه بر این وسیله جدید حمل و نقل سبز درون شهری، اولین هاب جهان برای نمایش تاکسی های هوایی و پهپادهای الکتریکی در اوایل سال ۲۰۲۲ در کاونتری افتتاح شد. در این طرح تاکسی ها و پهپادهای مستقر در این هاب همگی مانند هلیکوپتر به صورت عمودی برخاسته و فرود می آیند و برای سفرهای کوتاه یا تحویل محموله استفاده می شوند. شرکتی که در پشت این هاب قرار دارد، قصد دارد تا بیش از ۲۰۰ مورد از این درگاه های عمودی را در سراسر جهان طی پنج سال آینده افتتاح کند. ریکی ساندو، بنیانگذار بندر هوایی شهری، آن را به عنوان دستاورد آغازین عصر جدید حمل و نقل، جهانی فاقد آلاینده، سفرهای بدون ازدحام درون شهری که مردم را سالم تر، شادتر و بیشتر از همیشه مرتبط می کند، توصیف کرد.
به گزارش سیناپرس، باید توجه داشت ترک اعتیاد به ماشین در رفت و‌آمد های شهری یکی از اصلی ترین موانعی است که بین ما و شهرهای سالم تر وجود دارد. واکر در پاسخ به این سوال که آیا خودرو مشکل شماره یک زندگی شهری مدرن است یا خیر، پاسخ می دهد: «فکر می‌کنم اینطور است، زیرا آنها عامل مشکلات دیگر می‌شوند. برای مثال، ماشین‌ها اجازه می‌دهند که خانه شما فاصله زیادی از محل کار داشته باشد. خودروها همچنین به مقامات محلی اجازه می دهند تا مراکز خرید بسیار بزرگ و سرطان گونه را در حاشیه شهر بسازند که بدون ماشین امکان دسترسی به آن ها وجود ندارد.
بنابراین باید پذیرفت که تغییر در شهرهای ما امکان پذیر است، اما برای تحقق آن نیازمند اراده سیاسی و همچنین حمایت مردم ساکن در شهرها هستیم. در این مسیر اولین قدمی که باید برداشته شود، مقابله با تسلط خودرو خواهد بود.
گزارش: احسان محمدحسینی – شاهین اکبرپور سرابی