به گزارش سیناپرس، محققان آلمانی می گویند که اگرچه مصرف داروی موسوم به راپامایسین می تواند در دراز مدت عوارض جانبی ایجاد کند، اما حتی استفاده کوتاه مدت از این دارو می تواند تأثیر چشمگیری بر طول عمر داشته باشد.
راپامایسین یک مهارکننده رشد سلولی و سرکوب کننده سیستم ایمنی است که افراد معمولاً در حین درمان سرطان یا پس از دریافت پیوند عضو مصرف می کنند. با این حال، تیمی از موسسه ماکس پلانک که در زمینه زیست شناسی پیری تحقیق می کند، خاطرنشان کرد که این دارو حاوی یک فرمول ضد پیری امیدوارکننده است.
مطالعات انجام شده بر روی حیوانات نشان داده است که دوزهای پایین راپامایسین می تواند با جلوگیری از تغییرات مرتبط با افزایش سن در روده، عمر را افزایش دهد.
باید توجه داشت در دوزهای مورد استفاده بالینی، راپامایسین می تواند عوارض جانبی نامطلوبی داشته باشد، اما برای استفاده از این دارو در پیشگیری از کاهش سن، باید این عوارض وجود نداشته و یا حداقل باشد. بنابراین، تلاش کردند تا دریابند که چه زمانی و چه مدت باید راپامایسین را برای دستیابی به اثرات مشابه درمان مادام‌العمر، مصرف کرد.
به گزارش سیناپرس، بر این اساس اعلام شد بیماران ممکن است تنها به مصرف چند هفته یا ماه درمان با راپامایسین نیاز داشته باشند.
محققان طی این مطالعه جدید، راپامایسین را در دو آزمایش کوتاه مدت با استفاده از مگس میوه و موش آزمایشگاهی بررسی کردند. اولین مورد درمان شده جوان و بالغ به مدت دو هفته این دارو را مصرف کرده و طی مرحله بعدی نیز، موش های جوان و بالغ (۳ ماهه) برای یک دوره سه ماهه تحت درمان قرار گرفتیند. در طول هر دو آزمایش، مشخص شد که راپامایسین تأثیر مفیدی بر سلامت روده هر حیوان در دوران میانسالی دارد.
دکتر توماس لیچ، یکی از نویسندگان مقاله توضیح می دهد که حافظه راپامایسین عمدتاً در اوایل بزرگسالی فعال می شود. ما همچنین دریافتیم که درمان راپامایسین در اوایل جوانی در مقایسه با میانسالی قوی ترین و بهترین اثرات را داشت. باید اعتراف کنم زمانی که مگس ها در اواخر عمر تحت درمان با راپامایسین قرار گرفتند، هیچ تاثیری نداشت.
به گزارش سیناپرس، دکتر یو ژوان لو (Yu-Xuan Lu) ، یکی از نویسندگان این مطالعه نیز در تکمیل اظهارات همکارش می افزاید: ما راهی برای دور زدن نیاز به مصرف طولانی مدت و مزمن راپامایسین پیدا کرده‌ایم، بنابراین می توان آن را در انسان ها کاربردی تر کرد.
شرح کامل این مطالعه در آخرین شماره مجله تخصصی Nature Aging منتشر شده است.
مترجم: رضوان خندان