به گزارش سیناپرس،تحقیقات جدید منتشر شده نشان می دهند که حدود 5 درصد از بزرگسالان ممکن است پس از عفونت کووید-19 تغییرات طولانی مدت در حس بویایی یا چشایی خود مشاهده کنند.
با بیش از 550 میلیون مورد تایید شده کووید-19 تا به امروز، این بدان معناست که حداقل 15 میلیون بیمار و 12 میلیون بیمار بزرگسال ممکن است به ترتیب کمبود بویایی و چشایی طولانی مدت داشته باشند.
محققان هشدار می دهند با توجه به تأثیر زیادی که از دست دادن بویایی و چشایی می تواند بر کیفیت زندگی و سلامت عمومی داشته باشد، این امر می تواند به افزایش بار کووید طولانی مدت کمک کند.
تغییر در حس بویایی و چشایی در بیماران مبتلا به کووید-19 شایع است و به طور متوسط 40 تا 50 درصد افراد این علائم را در سراسر جهان گزارش می کنند. اما اطلاعات کمی در مورد سیر بالینی این علائم یا تعداد بیمارانی که دچار مشکلات طولانی مدت می شوند، وجود داشته است.
برای رفع این شکاف دانش، یک تیم تحقیقاتی بین‌المللی با مشارکت پژوهشگرانی از دانشگاه ملی سنگاپور پایگاه‌های داده را برای مطالعات بزرگسالان مبتلا به کووید-19 در خصوص تغییرات بویایی و چشایی مورد جستجو و بررسی های عمیق قرار داده اند.
محققان سپس از یک تکنیک ریاضی موسوم به مدل‌سازی درمان برای تخمین میزان بازیابی بویی و چشایی افراد و شناسایی عوامل کلیدی مرتبط با مدت زمان و احتمال بهبودی آن ها استفاده کردند.
آن ها دریافتند که از دست دادن بویایی ممکن است در 5.6 درصد از بیماران ادامه یابد، در حالی که 4.4 درصد ممکن است حس چشایی شان بهبود نیابد.
طبق این یافته ها در 30 روز پس از عفونت اولیه، تنها 74 درصد بیماران بهبود بویایی و 79 درصد بیماران بهبود چشایی را گزارش کردند. اما رخ بهبودی با گذشت هر ماه افزایش می‌یابد و پس از شش ماه به اوج 96 درصد برای بو و 98 درصد برای طعم می‌رسد.
بر اساس این یافته ها، زنان نسبت به مردان کمتر حس بویایی و چشایی خود را بازیابی می‌کنند، در حالی که بیمارانی که از دست دادن بویایی اولیه با شدت بیشتری برخوردار بودند و آن هایی که گرفتگی بینی داشتند کمتر حس بویایی خود را بازیابی می‌کردند.
یکی از بیمارانی که محققان با او صحبت کردند گفت که علیرغم گذشت بیش از 27 ماه از عفونت اولیه، هنوز حس بویایی خود را بازیابی نکرده است.
این یافته ها که بر اهمیت توجه به راهکارهای بازیابی حس بویایی و چشایی در بیماران مبتلا به کووید 19 تاکید می کنند، در نشریه BMJ منتشر شده اند.
ترجمه: محمدرضا دلفیه