چرا تی رکس بازوهای کوچکی داشت؟

به گزارش سیناپرس،در تحقیقی جدید در حوزه دیرینه شناسی، محققان دریافته اند که «تیرانوزوروس رکس» که به اختصار تی-رکس نامیده می شود، تنها دایناسور گوشتخوار غول پیکری نبوده که بازوهای کوچکی داشته است. آن ها گونه جدیدی از دایناسورها را با چنین خصوصیتی کشف کرده اند که «مراکسس گیگا» نام گرفته است.

این محققان از موسسه کونیست آرژانتین استدلال کره ادند که این دو گونه از دایناسورها، به طور مستقل تکامل یافته‌اند تا بازوهای کوچکی داشته باشند. به گزارش سیناپرس،آن ها مواردی مثل کمک به جفت‌گیری بهتر یا پشتیبانی حرکتی را به عنوان برخی عملکردهای بالقوه برای وجود بازوهای کوتاه در این دایناسورها ذکر کرده اند

به گفته آن ها، کشف بخش های کاملی از اسکلت، مانند بازوها و پاهای ام-گیگاس که پیشتر دیده نشده بودند به ما کمک کرد تا برخی روندهای تکاملی و آناتومی گروهی که این دایناسور به آن ها متعلق است را بهتر درک کنیم.

آن ها می گویند: دایناسور ام-گیگاس، تقریباً 20 میلیون سال قبل از ظهور تی-رکس منقرض شد و این دو گونه، در درخت تکاملی نیز فاصله بسیاری از هم دارند. با این وجود، داشتن بازوهای کوچک به نوعی به این دو دایناسور نوعی مزیت رقابتی برای بقا داده بوده است.

تحقیقات فوق نشان داده اند که بازوهای این دایناسور ها، علیرغم کوتاه بودن، دارای ماهیچه های قدرتمندی بوده اند و این موضوع، وجود کارکردی مشخص برای آن ها را محتمل تر می کند.

طبق این بررسی ها، گروه پژوهشی دریافت که برای دایناسورهایی مانند ام-گیگاس و تی-رکس، هرچه سر بزرگ‌تر بوده، بازوها کوچک‌تر شده اند. به گزارش سیناپرس،بدین ترتیب، آن ها قطعا برای شکار مفید نبوده و کارکرد دیگری داشته اند، چراکه اقدامات مربوط به شکار به احتمال زیاد توسط سر این دایناسورها انجام می شده است.

بنا بر گفته های محققان آرژانتینی، دایناسور ام-گیگاس که در منطقه پاتاگونیای شمالی امروزی در آرژانتین زندگی می کرد، حدود 11 متر طول و بیش از چهار تن وزن داشته است. این گونه، کمی قبل از انقراض، شکوفا شد و به اوج تنوع رسید. آن ها ممکن است از بازوهای خود برای رفتارهای مربوط به باروری مانند نگه داشتن ماده در طول جفت گیری یا حمایت از خود برای ایستادن پس از استراحت یا زمین خوردن استفاده کرده باشند.

به گزارش سیناپرس،این یافته ها که بدون شک دید دانشمندان دیرینه شناس را نسبت به دایناسورها گسترش خواهند داد، در نشریه بین المللی Current Biology منتشر شده اند.

ترجمه: محمدرضا دلفیه

No tags for this post.