بهبود عملکرد واشرهای آب‌بند لوله و اتصالات با فناوری نانو
یکی از شرکت‌های فناور با به‌کارگیری نانوذرات سیلیکا، اقدام به تولید واشرهای نانوکامپوزیتی با خواص بهبودیافته کرده است. این واشرها به عنوان آب‌بندی اتصالات در لوله‌های انتقال سیالات به کار می‌رود.
کنترل و نظارت دائمی بر خطوط لوله انتقال آب و فاضلاب در بهداشت و کیفیت آب آشامیدنی و فرایند جمع‌آوری پسماندهای آبی اهمیت زیادی دارد، از این رو تمامی قطعات مورد استفاده در خطوط لوله به وسیله انواع اتصال مانند اتصالات ثابت، متحرک، فلنچی، رابطی پلی‌اتیلن، رزوه‌ای و قابل انعطاف به یکدیگر مرتبط می‌شوند.
به منظور ممانعت از نشت آب در محل اتصال لوله‌ها به یکدیگر از واشرهای پلیمری یا کائوچویی (گسکت) استفاده می‌شود. گسکت یک درزگیر مکانیکی است که برای جلوگیری از نشتی به گونه‌ای طراحی شده تا در فضای خالی بین دو لوله که تحت فشار هوا یا آب است، قرار گیرد.
گسکت‌ها به‌طور معمول از برش موادی و به صورت ورق و در انواع مختلف مقوایی، لاستیکی، سیلیکونی، فلزی، نمدی، فایبرگلاس و یا پلیمری، تولید می‌شوند و استحکام، الاستیسیته و پایداری حرارتی و شیمیایی از جمله پارامترهای مهم در انتخاب یک واشر مناسب است.
این شرکت فناور به منظور بهبود این خواص، از نانوذرات در تولید واشرها استفاده کرده است و افزودن نانوذرات موجب بهبود خواص سایشی، افزایش استحکام و کاهش میزان ازدیاد طول در نقطه پارگی شده است.
هر چه سطح فعال ذرات استفاده شده در نانوکامپوزیت‌های الاستومری بیشتر باشد، خواص به‌دست‌آمده، بالاتر بوده و در نتیجه قطعات هم از نظر ظاهری و هم از نظر خواص فیزیکی و مکانیکی از کیفیت مطلوب‌تری برخوردار هستند.
در این میان نانوذرات به دلیل برخورداری از نسبت سطح به حجم بالا، سطح فعال بالاتری را ارائه کرده و همچنین حجم بیشتری از آن‌ها در ساختار زمینه درگیر می‌شود، ازاین‌رو بر اساس شرایط کارکرد قطعه، خواص تورمی کمتری را در سیال‌های مختلف از خود بروز می‌دهند.
No tags for this post.
