باران های اسیدی در انقراض گونه ها نقش دارند
به گزارش سیناپرس، مطالعه شرایط دوره پایانی پرمین، حدود ۲۵۲ میلیون سال پیش، نشان دهنده یک دوره بحرانی در تاریخ حیات روی زمین است. این بزرگترین بحران بیولوژیکی در تاریخ حیات روی زمین بود که تقریباً ۹۰ درصد گونه های دریایی و بیش از ۷۰ درصد از گونه های خشکی طی آن منقرض شدند.
علل این انقراض عمدتاً به فعالیت شدید آتشفشانی در تله های سیبری و احتمالاً سایر آتشفشان های اخیراً شناسایی شده نسبت داده می شود که ساختار شیمیایی اقیانوس‌ها را تغییر داده و باعث گرمایش جهانی فاجعه باری شده و در نتیجه شرایط محیطی سمی برای اکثر جانداران دریایی ایجاد می شود. با این حال، اطلاعات کمی در مورد مکانیسم هایی که منجر به انقراض گونه های زمینی شد، وجود دارد.
در یک مطالعه جدید، تیمی از دانشمندان چینی و آمریکایی به دنبال کشف علل و مکانیسم های فیزیکی و شیمیایی پشت انقراض طیف گسترده ای از گونه‌ه ای زمینی هستند. پس از نمونه برداری و تجزیه و تحلیل بیش از هزار متر از هسته های رسوبی برای بازسازی شرایط محیطی دوره پرمین، محققان دریافتند که این دوره با اختلالات اقلیمی عمده ناشی از حضور ذرات معلق در هوا در جو همراه است. دوره‌های کوتاه خنک کننده، مشابه زمستان های آتشفشانی، به عنوان بخشی از الگوی بلندمدت جهانی گرمایش شدید آب و هوا رخ می دهد.
به گزارش سیناپرس، این مطالعه که در حوضه سیدنی استرالیا انجام شد، نشان می دهد که انقراض گونه های قاره ای همزمان با تغییر واضح در ترکیب جوی است. اندازه‌گیری ها افزایش قابل توجهی در غلظت سولفات اتمسفر را نشان می دهد که با پراکندگی مقادیر زیادی از آئروسل های سولفات از فوران ادامه دار Trapps در سیبری مرتبط است.
حضور این ذرات معلق در هوا به موازات تغییرات آب و هوایی قابل توجه منجر به بارش های اسید سولفوریک می شد.
پژوهشگران دریافتند : آئروسل های گوگرد آتشفشانی باعث ایجاد زمستان های آتشفشانی کوتاه می شود که قبل از دوره های طولانی تر گرمایش جهانی است. این کاهش های کوتاه مدت دما با توانایی ذرات معلق در انعکاس نور خورشید و جلوگیری از رسیدن انرژی خورشیدی به زمین مرتبط است.
آئروسل‌های سولفات همچنین مسئول پدیده‌های دیگری هستند که این بار منجر به افزایش دما می‌شوند. انتشار این مواد تخریب لایه اوزون و گرم شدن لایه‌های میانی جو با جذب تابش مادون قرمز را در پی دارند.
به گزارش سیناپرس، تصور می شود که انقراض در خشکی ۲۰۰ تا ۶۰۰ هزار سال قبل از انقراض در اقیانوس ها آغاز شده است. از سوی دیگر این احتمال نیز وجود دارد که تخریب اکوسیستم ها توسط باران اسید سولفوریک و اختلالات آب و هوایی منجر به تخریب شدید جهانی محیط زیست زمین شده و انقراض بسیاری از گونه‌های ساکن در قاره ها را در پی داشته است.
نتایج این مطالعه در آخرین شماره مجله Earth and Planetary Science Letters منتشر شده است.
مترجم: احسان محمدحسینی
