این نانوکپسول قادر است به سرعت خون‌رسانی به بافت‌های مهم را تسهیل کند. این گروه دارو را به گونه‌ای طراحی کرده‌اند که تنها در صورت وجود لخته در خون، رهاسازی شود.
پژوهشگران دانشگاه ملبورن درصدد ارائه نانوکپسولی هستند که می‌تواند لخته‌های خون را در بیماران مبتلا به سکته از بین ببرد.
بیکر، از محققان این پروژه، می‌گوید: «این فناوری می‌تواند در مورد بیمارانی که دچار سکته شده‌اند مورد استفاده قرار گرفته و جان بسیاری را نجات دهد. این نانوکپسول قادر است به سرعت خون‌رسانی به بافت‌های مهم را تسهیل کند.»
هر سال بیش از 55 هزار استرالیایی دچار حمله قلبی می شوند. بیکر می‌گوید: «این روش درمانی برای درمان سکته بسیار مناسب است زیرا داروهای فعلی عوارض جانبی متعددی دارند. به همین دلیل است که تنها 3 تا 5 درصد از بیماران به صورت آنی بعد از سکته از این داروها استفاده می‌کنند. این دارو که به صورت نانوکپسول است، دارای ساختار پیازی شکل بوده به طوری که لایه‌های مختلفی اطراف آن را گرفته است. این لایه‌ها با پلی-2- اکسازولین به هم متصل شده است که به شدت به ترومبین حساسیت دارد. ترومبین ماده موجود در خون است که موجب لخته شدن می‌شود. ما از این سیستم طبیعی بدن برای رهاسازی دارو استفاده کردیم. اگر ترومبین بتواند لایه‌های اطراف دارو را از هم باز کند آنگاه دارو رهاسازی می شود.»
بیکر می‌افزاید: «این روش بسیار سریع عمل می‌کند. سرعت رهاسازی کاملاً به غلظت ترومبین بستگی دارد اما معمولاً در مدت چند دقیقه اتفاق می‌افتد. در این روش کنترل رهاسازی دارو بسیار مهم است زیرا داروی آزاد در گردش خون می‌تواند باعث خونریزی در هر نقطه از بدن شود به طوری که زخم‌های کهنه مجدداً سر باز کنند.»
به گزارش ستاد توسعه فناوری نانو،این گروه دارو را به گونه طراحی کرده‌اند که تنها در صورت وجود لخته در خون، دارو رهاسازی شود، بنابراین عوارض جانبی آن به حداقل می‌رسد.
No tags for this post. بیکر، از محققان این پروژه، می‌گوید: «این فناوری می‌تواند در مورد بیمارانی که دچار سکته شده‌اند مورد استفاده قرار گرفته و جان بسیاری را نجات دهد. این نانوکپسول قادر است به سرعت خون‌رسانی به بافت‌های مهم را تسهیل کند.»
هر سال بیش از 55 هزار استرالیایی دچار حمله قلبی می شوند. بیکر می‌گوید: «این روش درمانی برای درمان سکته بسیار مناسب است زیرا داروهای فعلی عوارض جانبی متعددی دارند. به همین دلیل است که تنها 3 تا 5 درصد از بیماران به صورت آنی بعد از سکته از این داروها استفاده می‌کنند. این دارو که به صورت نانوکپسول است، دارای ساختار پیازی شکل بوده به طوری که لایه‌های مختلفی اطراف آن را گرفته است. این لایه‌ها با پلی-2- اکسازولین به هم متصل شده است که به شدت به ترومبین حساسیت دارد. ترومبین ماده موجود در خون است که موجب لخته شدن می‌شود. ما از این سیستم طبیعی بدن برای رهاسازی دارو استفاده کردیم. اگر ترومبین بتواند لایه‌های اطراف دارو را از هم باز کند آنگاه دارو رهاسازی می شود.»
بیکر می‌افزاید: «این روش بسیار سریع عمل می‌کند. سرعت رهاسازی کاملاً به غلظت ترومبین بستگی دارد اما معمولاً در مدت چند دقیقه اتفاق می‌افتد. در این روش کنترل رهاسازی دارو بسیار مهم است زیرا داروی آزاد در گردش خون می‌تواند باعث خونریزی در هر نقطه از بدن شود به طوری که زخم‌های کهنه مجدداً سر باز کنند.»
به گزارش ستاد توسعه فناوری نانو،این گروه دارو را به گونه طراحی کرده‌اند که تنها در صورت وجود لخته در خون، دارو رهاسازی شود، بنابراین عوارض جانبی آن به حداقل می‌رسد.
نتایج این پژوهش در نشریه Advanced Materials منتشر شده است.