به گزارش سیناپرس، از همان روزهای اولیه همه گیری کرونا، رویاها به طور گسترده در رسانه ها مورد بحث قرار می گرفتند. انگار اولین قرنطینه شرایطی را ایجاد کرد که به طور ناگهانی و غیرمنتظره می توانستیم بیشتر بخوابیم، رویاهای بیشتری ببینیم و در چارچوب کاهش زندگی حرفه ای و اجتماعی، بتوانیم بیشتر به تجربیات ذهنی خود توجه کنیم.
بسیاری از داستان های خبری افزایش رویاهای عجیب و غریب و واضح و راه های بسیاری را، چه به صورت واقعی و چه نمادین، توصیف می کردند که در آن ویروس، جهان رویایی ما را آلوده کرده است.
توره نیلسن (Tore Nielsen) محقق رویاشناسی در دانشگاه مونترال، این موضوع را به عنوان سیلاب های اونیریک توصیف کرد. در واقع، از آنجایی که مجبور به کاهش سرعت در زندگی روزانه شدیم، دیگر نمی توانستیم زندگی ذهنی خود را نادیده بگیریم و بسیاری از مردم ادعا می کردند که بیش از گذشته رویا می بینند.
به گفته پژوهشگران، توضیحاتی برای افزایش رویا در طول دوره کرونا وجود دارد. اول، ما تمایل داریم طولانی ترین، عمیق ترین و قانع کننده ترین رویاهای خود را در طول طولانی ترین دوره خواب و با حرکت سریع چشم (REM) ببینیم، که معمولاً در اوایل صبح اتفاق می افتد. از آنجایی که بسیاری از مردم دیگر صبح های زود بیدار نمی شدند، رویاهای بیشتری را به یاد آوردند. احتمال دوم این است که استرس و اضطرابی که با این زمان های عجیب همراه بود، خواب های ما را تکه تکه کرد، بنابراین اگر در طول شب سبک‌تر بخوابیم و بیشتر بیدار شویم، خواب های بیشتری را نیز به یاد می آوریم. نظریه سوم این است که زمان های خارق العاده نیازمند تلاش های خارق العاده ای برای سازگاری هستند و بنابراین افزایش یادآوری رویا نشان می دهد که ذهن ما شبانه روز کار کرده و سعی می کند این موقعیت غیرعادی را درک کند.
در هفته های اولیه همه گیری کرونا، دیره بارت (Deirdre Barrett) محقق دانشگاه هاروارد یکی از اولین دانشمندان رویا بود که شروع به جمع آوری و توصیف رویاهای مرتبط با کرونا کرد. او گزارش می دهد که بسیاری از رویاها مضامینی از بیماری و به ویژه تهدید احتمالی بیماری داشتند که اغلب به صورت استعاری به شکل حشرات و هیولاها دیده می شوند.
به گزارش سیناپرس،از آن زمان، حدود ۲۰۰ مقاله تحقیقاتی از سراسر جهان، روش هایی را گزارش کردند که زندگی فردی ما به کرونا واکنش نشان داد. مانند بسیاری از محققان، بارت و همکارانش همه گیری کرونا و اقداماتی را که برای کاهش اثرات آن مانند قرنطینه، کار از راه دور، فاصله گذاری اجتماعی و غیره را به عنوان شکلی از یک آزمایش اجتماعی در نظر گرفتند که برخی از جنبه های زندگی درونی ما را آشکار می کند.
در ادامه و با همکاری محققان خواب در دانشگاه اتاوا، پژوهشگران دریافتند که رایج ترین موضوعات رویاها در این دوره عبارت بودند از:
• ناکارآمدی مانند ناتوانی در انجام کاری،
• دیدن تعقیب شدن سایر انسان ها در یا مورد حمله قرار گرفتن،
• مضامین مرگ و مردن،
• موضوعات بیماری مانند بیمارستان ها و بیمار بودن،
به گفته محققان، علاوه بر اشارات صریح در رویاها به همه گیری، رویاهای ما معنای وجودی قرنطینه را نشان می دادند که شامل گیر کردن، ناتوانی در انجام کارها، دیدن دیگران در تهدید و آگاهی از ماهیت مرگ بار وضعیت کرونا بود.
مضامین رویایی تداعی کننده جنبه‌های مختلف همه گیری کرونا بودند که از مهمترین آن می توان به مضامین آخرالزمانی اشاره کرد. محققان دریافتند که استرس زیاد با افزایش فراوانی رویاهای مرتبط با بیماری همه گیر کرونا و به طور کلی مضامین ناراحت کننده مرتبط است.
به گزارش سیناپرس، کابوس ها نشانه اختلال استرس پس از سانحه بوده و پژوهشگران حدس می زنند که افزایش کابوس ها در مبتلایان به کرونا شدیدتر است که نشان دهنده میزان تجربه آسیب زا یا شبه آسیب زای این بیماری است.
پژوهشگران توضیح می دهند که به طور کلی کابوس ها و رویاهای بد اغلب به عنوان روشی برای بیان ناراحتی روانی شناخته می شوند و با افزایش سطح استرس، اضطراب و افسردگی همراه هستند. به گزارش سیناپرس،بنابراین، تعجب آور نیست که کابوس ها در دوره های نگرانی و درگیری های اجتماعی افزایش یابد. در حالی که کابوس‌های شبانه می توانند بسیار شدید و از نظر روانی آزاردهنده باشند، کابوس های گاه به گاه کاملاً عادی و معمول هستند.
مترجم: فاطمه امینی
منبع: psychologytoday