نامبو، برنده نیمی از جایزه نوبل فیزیک سال 2008 بود و بقیه جایزه به طور مشترک به ماکوتو کوبایاشی و توشیهیدا ماسکاوا رسید.
نامبو این نصف جایزه را به دلیل کشف چگونگی اعمال شکست خود به خودی ابرتقارن در فیزیک ذرات در 1960 دریافت کرد.
او هنگامی در حال کار بر روی این مطلب بود که چگونه نقض تقارن خودبخودی می‌تواند مواد را تبدیل به ابررسانا کند به این دستاورد بزرگ رسید.
تحقیق نامبو، مشوقی برای پیتر هیگز، فرانسویس انگلرت و سایرین در دهه 1960 شد تا مکانیسمی نظری برای بوزون هیگز ارائه دهند. ذره‌ای که در 2012 در برخورد دهنده بزرگ هادرونی (LHC) کشف شد.
یک سال بعد، هیگز و انگلرت، جایزه نوبل فیزیک 2013 را به دلیل نظریه‌ای که بر مبنای ایده‌های نامبو، وجود ذره هیگز را پیش‌بینی می‌کرد بردند.
هیگز در سال 2004 به اثرگذاری نامبو اشاره کرد: «اگر چه در این مورد نام من بر سر زبان‌هاست ولی این نامبو بود که نشان داد جرم فرمیون‌ها چطور به روشی مشابه با تشکیل گاف انرژی در ابررساناها به وجود می‌آید.»
فرانک ویلچک از مرکز فناوری ماساچوست (MIT) درباره جایزه نوبل نامبو گفت: «کار نامبو ذهنیتی بود که فراتر از زمان خود قرار داشت.»
ویلچک که در 2004 جایزه نوبل فیزیک را مشترکاً به دلیل کارش بر روی برهم‌کنش‌های قوی برده است اضافه کرد: «این ایده می‌گفت آنچه به نظر فضایی خالی می‌رسد، با دیدی عمیق‌تر در واقع محیطی است که حرکت ماده‌ی قابل مشاهده را پیچیده می‌کند.»
نامبو در 18 ژانویه 1921 در توکیو به دنیا آمد و در دانشگاه امپریال توکیو بین سال‌های 1940 تا 1942 به تحصیل فیزیک پرداخت. سپس مانند بسیاری از فیزکدان‌های نسل خودش به کاربردهای نظامی رادار روی آورد. به گزارش سایت انجمن فیزیک، او در 1952 از دانشگاه توکیو دکتری (PhD) گرفت و قبل از آمدن به مرکز مطالعات پیشرفته در پرینستون آمریکا، مدتی کوتاه در دانشگاه اوساکا سیتی کار کرد.
نامبو در 1954 وارد دانشگاه شیکاگو شد و با کسب شهروندی آمریکا در 1970 باقی عمر تحقیقاتی خود را در آنجا سپری کرد.
No tags for this post.