محققان مرکز سرطان اندرسون دانشگاه تگزاس دریافتند، حتی زمانی که این بیماران درمان می‌شوند، بازماندگان نوجوان و بزرگسالان جوان از سرطان خون نسبت به افرادی که هرگز سرطان خون نداشته اند، طول عمر کوتاه‌تری دارند.
دکتر «مایکل راث»، سرپرست تیم تحقیق، می‌گوید: «ما باید به طول عمر طولانی مدت و کیفیت زندگی بیماران خود فکر کنیم. درمان برای بازماندگان سرطان نوجوان و جوان کافی نیست.»
راث در ادامه توضیح داد: «زمانی که این بیماران زنده می‌مانند، ممکن است با عوارض جانبی اضافی در نتیجه درمان فشرده، عدم دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی باکیفیت و سایر مسائلی که ممکن است بر سلامت و بقای کلی آنها تأثیر منفی بگذارد، مواجه شوند.»
این مطالعه متمرکز بر بازماندگان لوسمی لنفوبلاستیک حاد (ALL) و لوسمی حاد میلوئیدی (AML) بود که دو مورد از شایع‌ترین لوسمی های تشخیص داده شده در افراد ۱۵ تا ۳۹ ساله هستند.
محققان داده‌های بیش از ۱۹۰۰ AML و بیش از ۲۳۰۰ بیمار نوجوان و جوان AML را تجزیه و تحلیل کردند. بیماری همه آنها بین سالهای ۱۹۷۵ و ۲۰۱۱ تشخیص داده شده بود و حداقل پنج سال پس از درمان زنده ماندند.
میانگین سنی در هنگام تشخیص برای بازماندگان ALL ۲۳ و برای بازماندگان AML ۲۸ سال بود.
بر اساس این مطالعه، نرخ زنده ماندن طولانی مدت در میان بیماران ALL و AML در دهه‌های اخیر بهبود یافته است، اما نرخ بقای ۱۰ ساله آنها حدود ۱۰ درصد کمتر از نوجوانان و بزرگسالان جوان در جمعیت عمومی است.
سرطان خون شایع‌ترین علت مرگ برای بازماندگان در سن پنج سالگی است، در حالی که مرگ پس از ۱۰ سال بعد به احتمال زیاد به دلیل عوارض جانبی ثانویه، بیماری قلبی یا ابتلاء به یک سرطان دیگر است.
منبع:مهر
No tags for this post.