به گزارش سیناپرس، هر زمان که مجموعه ای از نت ها با هم نواخته یا خوانده می شود، به عنوان یک آکورد توصیف شده و حتی ساده ترین ترکیب های این آکوردها نوعی احساس قابل تشخیص را به شنونده منتقل می کند. این موضوع که چرا و چگونه این اتفاق می افتد، مدت هاست که برای موسیقی دانان، روان شناسان، فیزیکدانان و حتی ریاضی دانان مورد بحث و بحث بوده است.
یک آکورد ساده ماژور از نت های اول، سوم و پنجم یک مقیاس بزرگ می سازد. این ترکیب توسط عموما از سوی موسیقی دانان به عنوان یک آکورد شاد شناخته می شود. با کمی تغییر و به کمک پایین آوردن نت میانی توسط یک نیم تون( یک کلید سفید یا سیاه به سمت چپ در پیانو ) آکورد ماژور به یک آکورد مینور تبدیل می‌شود که معمولاً به صورت غمگین است.
حال سوال مهمی که ایجاد می شود، این است که دلیل این موضوع چیست و چرا انسان برخی نت ها را غمگین و برخی را شاد درک می کند. به نظر می رسد این پدیده در زبان طبیعی منعکس شده است، تحقیقات نشان می دهد که گفتار غمگین تمایل به استفاده از نت هایی از آکوردهای فرعی و آکوردهای اصلی گفتار شاد دارد.
دانشمندان علوم اعصاب همچنین نشان داده اند که آکوردهای ماژور و مینور الگوی متمایز فعالیت خود را در مراکز عاطفی مغز تحریک می کنند.
به گزارش سیناپرس، برخی از محققان نیز استدلال کرده اند که مبنای فیزیکی برای این کار وجود دارد. در قرن نوزدهم، دانشمند آلمانی هرمان فن هلمهولتز (Hermann von Helmholtz) نشان داد که آکوردهای مینور امواج صوتی پیچیده تری ایجاد می کنند که هماهنگی کمتری داشته و پردازش آنها سخت تر است.
اما اگر این یک پدیده ذاتاً بیولوژیکی است، پس انتظار داریم که این ادراکات در همه فرهنگ ها جهانی باشد و در حالی که همیشه اینطور نیست. برای مثال، قبایل بومی شمال غربی پاکستان الگوی کاملاً متضادی را به شنوندگان غربی نشان دادند و آکوردهای مینور را با احساسات مثبت و آکوردهای ماژور را با احساسات منفی پیوند دادند.
بنابراین، در حالی که ممکن است برخی از دلایل ریاضی و فیزیکی برای شاد یا غمگین بودن موسیقی وجود داشته باشد که انسان‌ها شروع به استفاده از آکورد به این روش کرده‌اند، تحقیقات نشان می دهد که تمایل ما به شنیدن احساسات در آکورد ها حداقل تا حدی از قرار گرفتن در محیط و نوع ارتباطاتی است که به طور مداوم در آکوردها اتفاق می‌افتد. فراموش نکنیم موسیقی بخشی از فرهنگ ما محسوب شده و فرهنگ نیز پدیده ای آموختنی است.
مترجم: نیروانا محمدحسینی
منبع: sciencefocus