به گزارش سیناپرس، از هر ۲۰ هزار نوزاد، یک نوزاد با خالی به دنیا می آید که آن را اصطلاحا خال غول پیکر مادرزادی می نامند. این عارضه یک خال رنگدانه دار بزرگ است که بیشتر صورت و بدن نوزاد را می پوشاند. با توجه به ظاهر خال و خطر تبدیل شدن آن به سرطان پوست، بسیاری از افراد تصمیم می گیرند که فرزندان خود را تحت عمل جراحی گسترده ای قرار دهند تا کل ضایعه را از بین ببرند.
این عمل های جراحی می تواند باعث ایجاد زخم های بزرگ و دائمی شود. محققان اخیراً چندین مدل پیش بالینی از این بیماری ایجاد کرده و برای درمان آن از چندین دارو روی پوست استفاده کردند تا باعث کم شدن ضایعات شوند و همچنین توانستند با موفقیت از یک داروی موضعی برای جلوگیری از سرطان پوست استفاده کنند.
دیوید ای. فیشر (David E. Fisher) پژوهشگر ارشد این مطالعات و مدیر مرکز تحقیقات زیست شناسی پوستی ماساچوست می گوید: هدف مطالعه ما ایجاد مجموعه ای از مدل های حیوانی برای روشن کردن ویژگی های بیولوژیکی کلیدی این ضایعات پوستی و آزمایش درمان های دارویی غیرجراحی، با هدف عقب نشینی سلول های خال ها و در نتیجه رفع نیاز به درمان های جراحی بود.
این آزمایش ها روی مدل هایی از موش ها انجام شده بود که برای بیان ژنی به نام NRAS مهندسی شده بودند که حاوی جهشی است که باعث ایجاد اکثر خال های غول پیکر مادرزادی در انسان می شود.
فیشر و همکارانش از این مدل ها برای تجزیه و تحلیل فازهای مختلف این خال ها برای درک بهتر نحوه شکل گیری و توسعه آن ها استفاده کردند. همچنین، زمانی که دانشمندان از این مدل ها برای آزمایش کاربردهای موضعی داروهای منفرد یا ترکیبی که مسیرهای سیگنالینگ شناخته شده توسط جهش‌های NRAS را فعال می کنند، استفاده کردند،
محققان دریافتند: برخی از درمان ها منجر به پسرفت قابل توجه خال می شود. علاوه بر این، دارویی که پس از استعمال موضعی روی پوست، نوعی واکنش التهابی را تحریک می کرد، پس از سه جلسه درمان، خال ها را به طور کامل عقب راند. به گفته پژوهشگران، این روش درمان همچنین پیشگیری کاملی از ایجاد سرطان پوست در موش ها ارائه می دهد.
به گزارش سیناپرس، فیشر می گوید: این یافته ها می تواند زمینه را برای اصلاحات بیشتر با هدف آزمایش مستقیم چنین روش های درمانی پوستی روی بیماران مبتلا به خال های غول پیکر مادرزادی فراهم کند. این فرآیند نیازمند مطالعات بیشتر در مورد ایمنی، افزایش بالقوه اثربخشی و تجزیه و تحلیل بیشتر مکانیسم های زمینه ای خواهد بود.
به گزارش سیناپرس،توضیحات و شرح کامل این پژوهش و یافته های حاصل از آن در مجله Cell منتشر شده است.
مترجم: مهدی فلاحی پناه