به گزارش سیناپرس، محققان دانشگاه فنی نانیانگ در سنگاپور با استفاده از اسکن MRI توانستند نشان دهند که جسم مخطط مغز در افراد روان پریش تقریباً ۱۰ درصد بزرگتر از افرادی است که هیچ مشکل روانی ندارند.
این ناحیه بخشی از مغز جلویی است، ناحیه ای که کل مغز را در بر می گیرد و به هماهنگی شناخت، برنامه ریزی حرکتی و عمل، تصمیم گیری، انگیزه، تقویت و ادراک پاداش کمک می کند.
روان پریش ها معمولاً افرادی هستند که شخصیتی خود محور و ضد اجتماعی دارند. آنها عموماً از اعمال خود پشیمان نیستند و نسبت به دیگران احساس همدلی ندارند. این رفتار می تواند منجر به گرایش بیشتر آن ها به ارتکاب اعمال مجرمانه شود.
اگرچه مطالعات قبلی ارتباطی بین افزایش فعالیت در جسم مخطط و رفتار روان پریشی پیدا کرده اند اما محققان می گویند که مشخص نیست اندازه این بخش مغز، چه نقشی در این رفتار بازی می کند.به گژارش سیناپرس،علاوه بر این، همه رفتارهای روان پریشی منجر به نقض قانون توسط افراد نمی شود و همه مجرمان روان پریش نیستند.
باوجود این، نویسندگان این مطالعه می گویند که ارتباط واضحی بین رفتار خشونت آمیزتر و افرادی که ویژگی های روانی پریشی بیشتری از خود نشان می دهند، وجود دارد.
به گزارش سیناپرس، پروفسور آدریان راین از گروه جرم شناسی، روانپزشکی و روانشناسی دانشگاه پنسیلوانیا در رابطه با یافته های فوق می‌گوید: از آنجایی که ویژگی های بیولوژیکی، می تواند از والدین به کودک به ارث برسد، این یافته ها از دیدگاه های رشد عصبی روان پریشی پشتیبانی می‌کند که بر اساس آن مغز این مجرمان در طول دوران کودکی و نوجوانی به طور طبیعی رشد نمی کند.
این مطالعه با تکرار و گسترش پژوهش های قبلی، نشان می دهد که روان پریشی با تفاوت های ساختاری در جسم مخطط، ناحیه‌ای از مغز که در انواع فرآیندهای مهم برای عملکرد شناختی و اجتماعی درگیر می شود، مرتبط است.
آندریا گلن، دانشیار رشته روانشاسی دانشگاه آلاباما، که در این تحقیق شرکت نداشت، در رابطه با مساله فوق می افزاید: در آینده باید مطالعاتی برای درک عواملی که ممکن است به این تفاوت های ساختاری کمک کنند، صورت گیرد.
طی این مطالعه جدید، پژوهشگران مغز ۱۲۰ شرکت کننده را در ایالات متحده قبل از مصاحبه با آنها با استفاده از فهرست بررسی روانپزشکی اصلاح شده، اسکن کردند.
به گزارش سیناپرس، محققان علاوه بر کشف اینکه جسم مخطط یک روان پریش بزرگتر از افراد عادی است، دریافتند که داشتن جسم مخطط بزرگ تر نیاز آن فرد به تحریک بیشتر را نیز افزایش می دهد. این موضوع به شکل فعالیت و هیجان بیشتر که احتمال انجام رفتارهای تکانشی بیشتری را افزایش می دهد، قابل مشاهده است.
جسم مخطط همچنین بخشی از گره های پایه و خوشه ای از نورون ها در مرکز مغز است. گره های قاعده ای سیگنال هایی را از قشر مغز، ناحیه مغزی که رفتار اجتماعی را کنترل می‌کند، دریافت می کنند.
دکتر اولیویا چوی از دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه نانیانگ در سنگاپور، در این رابطه می گوید: ما نیاز به درک بهتری از توسعه جسم مخطط داریم. عوامل زیادی در این که چرا یک فرد بیشتر از فرد دیگر دارای صفات روان پریشی است، دخیل است. بر اساس این یافته های جدید، سایکوپاتی را می توان با یک ناهنجاری ساختاری در مغز مرتبط دانست که ممکن است ماهیت رشدی داشته باشد.
درعین حال، مهم است اذعان کنیم که محیط می تواند بر ساختار جسم مخطط نیز تأثیر بگذارد. ما همیشه می دانیم که بیماران روانی برای به دست آوردن پاداش، از جمله فعالیت های مجرمانه که شامل دارایی، رابطه جنسی و مواد مخدر می شود، تمام تلاش خود را می کنند. پروفسور راین در این رابطه نتیجه می گیرد که ما اکنون در حال یافتن یک زیربنای عصبی زیستی این رفتار تکانشی و تحریک کننده به شکل بزرگ شدن جسم مخطط، یک ناحیه کلیدی مغز درگیر در پاداش هستیم.
شرح کامل این پژوهش و یافته های به دست آمده از آن در آخرین شماره مجله تحقیقات روانپزشکی (Journal of Psychiatric Research) منتشر شده است.
مترجم: سید یوسف دراوی زاده