به گزارش سیناپرس، انسفالومیلیت میالژیک یا سندرم خستگی مزمن که به اختصار ME/CFS نامیده می شود، یک بیماری جدی و مادام العمر است که سیستم های مختلف بدن را تحت تاثیر قرار داده و اغلب، پس از یک عفونت شدید اتفاق می افتد.
افراد مبتلا به سندرم خستگی مزمن، طیف وسیعی از علائم از جمله خستگی شدید، درد عمیق در عضلات و مفاصل، سردردهای میگرنی یا فشاری، سرگیجه، مشکلات خواب و مشکل در تفکر و تمرکز را تجربه می کنند.به گزارش سیناپرس، آن ها همچنین می توانند به چیزی که به عنوان بی‌حالی پس از فعالیت شناخته می شود، مبتلا شوند که علائم آن در حدود ۱۲ تا ۴۸ ساعت پس از انجام فعالیت های ذهنی یا فیزیکی بدتر شده و این گروه از بیماران، روزها یا حتی هفته ها در همین حالت باقی می مانند.
سندرم خستگی مزمن S با طیف نوسانی از شدت علائم مشخص می شود. در نوع خفیف این سندرم، افراد ممکن است بتوانند کار کنند، اما این کار روی زندگی آن ها تاثیری شدید داشته و نیاز به استراحت زیادی دارند.
به گزارش سیناپرس، متاسفانه در حال حاضر هیچ درمانی برای سندرم خستگی مزمن وجود ندارد. واقعیت آشکار این است که اکثر افراد مبتلا به این سندرم، قادر به ادامه کار نیستند. بر اساس مطالعات جدید پژوهشگران، بیش از دو سوم بیماران دارای سندرم خستگی مزمن در استرالیا زیر خط فقر زندگی می کنند.
از سوی دیگر باید توجه داشت که تشخیص سندرم خستگی مزمن معمولا چالش برانگیز بوده و عموماً افراد باید علائم را به مدت شش ماه تجربه کنند. به گزارش سیناپرس، گزارش های بین المللی نشان می دهد در طول همه گیری کرونا، بسیاری از افراد مبتلا به کووید طولانی دچار سندرم خستگی مزمن شده اند.
به گزارش سیناپرس، در سراسر جهان نیم میلیارد مورد تایید شده کووید-۱۹ وجود دارد. در حال حاضر تخمین زده می شود که بین ۱۰ تا ۳۰ درصد از افراد مبتلا به کرونا دچار عوارض طولانی مدت این بیماری می شوند. این موضوع بدان معناست که احتمالاً میلیون ها نفر در گوشه و کنار جهان در مسیر ابتلا به سندرم خستگی مزمن هستند. در حقیقت هرچه بیشتر اجازه دهیم ویروس منتشر شود، افراد بیشتری در این موقعیت قرار می گیرند.
کارشناسان توصیه می کنند: مراکز بهداشتی و سیاستگذاران حوزه سلامت عمومی باید آمادگی مواجه شدن با سونامی سندرم خستگی مزمن را داشته و بتوانند از یک بحران جدی جلوگیری کنند.
مترجم: فاطمه کردی
منبع: stuff.co