به گزارش سیناپرس، تلسکوپ فضایی هابل ستاره ای را پیدا کرده که در مرگ خود نقش داشته است. یک تیم بین المللی از اخترشناسان از مشاهدات این تلسکوپ برای تایید وجود ستاره همزاد یک ابرنواختر استفاده کردند. این کشف رمز و رازهایی را در مورد شیمی ابرنواخترها را روشن کرده و همچنین به محققان کمک می کند تا نحوه عملکرد ستارگان دوتایی غول پیکر را درک کنند.
ابرنواخترها انفجارهای عظیمی در فضا هستند که در پایان عمر یک ستاره ایجاد می شوند. آنها لایه هایی از عناصر را در اطراف خود حمل می کنند که گاز هیدروژن در لبه آنها قرار دارد.
اگر هیچ هیدروژنی در اطراف یک ابرنواختر وجود نداشته باشد، باید چیزی قبل از انفجار آن را از بین برده باشد. بنابراین چه چیزی ممکن است هیدروژن را از بین ببرد؟ به گزارش سیناپرس، محققان می گویند که عامل این اتفاق یک ستاره همزاد است که توسط درخشش ابرنواختر پنهان شده است.
اوری فاکس (Ori Fox) ستاره شناس موسسه علمی تلسکوپ فضایی بالتیمور در ایالات متحده و پژوهشگر ارشد این مطالعات در مقاله ای می گوید: این لحظه ای بود که ما منتظرش بودیم و در نهایت شواهدی را برای یک سیستم دوتایی مولد یک ابرنواختر کاملاً جدا شده مشاهده کردیم. 
محققان از دوربین میدان گسترده هابل ۳ برای مطالعه منطقه ابرنواختر 2013ge در نور فرابنفش استفاده کردند.
در این کشف، یک منبع نور ماوراء بنفش در نزدیکی با محو شدن ابرنواختر روشن ماند و محققان به وجود ستاره دوم مشکوک شدند.
ماریا دروت (Maria Drout) محقق دانشگاه تورنتو کانادا می گوید: در سال های اخیر، شواهد مختلفی به ما گفته اند که ابرنواخترهای مرده احتمالاً به صورت دوتایی شکل می گیرند، اما ما هنوز واقعاً همزاد ها را ندیده ایم.
دروت می افزاید: بسیاری از مطالعات انفجارهای کیهانی مانند علم پزشکی قانونی است چراکه شامل جستجو برای سرنخ ها و دیدن تئوری ها است. به لطف هابل، ما می توانیم این پدیده را مستقیماً ببینیم.
محققان می گویند که این یافته به نظریه رو به رشدی منجر می شود که بیشتر ستارگان پرجرم به صورت سیستم های دوتایی تشکیل می شوند.
بر اساس تصاویر هابل، ستاره همزاد تکان خورده بود، اما توسط ابرنواختر 2013ge مختل نشده است. با این حال، این ستاره به همان اندازه عظیم بوده و احتمالاً به سرنوشت شریک خود دچار می شود و در نهایت یک روز، منفجر شده و قبل از اینکه به یک ستاره نوترونی یا سیاه چاله سقوط کند، ابرنواختر خود را تشکیل می دهد.
به گفته محققان این ستاره می تواند از شریک خود جدا شده و یا چرخیدن به دور همزاد مرده خود را ادامه دهد و در نهایت با آن ادغام شده و امواج گرانشی را به بیرون پرتاب کند.
به گفته پژوهشگران، با باقیمانده SN 2013ge، ما به طور بالقوه می توانیم پیش درآمد یک رویداد موج گرانشی را ببینیم، اگرچه چنین رویدادی احتمالا حدود یک میلیارد سال طول خواهد کشید. محققان با کمک تلسکوپ فضایی هابل به دنبال دیگر ستاره های همزاد سوپرنواختری خواهند بود.
به گزارش سیناپرس، فاکس در انتها می گوید: از آنجایی که اکنون می دانیم که بیشتر ستارگان پرجرم در کیهان به صورت جفت‌های دوتایی شکل می گیرند، رصد ستارگان همزاد بازمانده برای کمک به درک جزئیات تشکیل دوتایی، مبادله مواد و توسعه تکاملی ضروری به نظر می رسد.
شرح کامل این کشف شگفت انگیز و یافته های حاصل از آن در آخرین شماره مجله تخصصی The Astrophysical Journal Letters منتشر شده است.
مترجم: مهدی فلاحی پناه