به گزارش سیناپرس، یافته های جدید باستان شناسان نشان می دهد که ماهیگیری و مصرف گسترده صدف تحت توسط جوامع بومی در آمریکای شمالی و استرالیا بیش از ۵ هزار سال قبل از ورود استعمارگران اروپایی با موفقیت ادامه داشت.
این تحقیق همچنین نشان می‌دهد که این روند صید محصولات دریایی در دوران باستان هم به نحو مناسبی مدیریت شده بود و هم در سنت های فرهنگی این اقوام گنجانده شده و مطالعه و استفاده از این تجربیات می‌توانند ما را در مدیریت ماهیگیری آینده یاری کنند.
به گفته محققان، صدف ها شاخص های مهم سلامت اکوسیستم های ساحلی بوده و همچنین دارای اهمیت فرهنگی و اقتصادی در جوامع سراسر جهان هستند.
با این حال، گزارش ها نشان می دهد ۸۰ درصد از مناطق صخره های صدفی از قرن ۱۹ تا اوایل قرن ۲۱ از بین رفته است. استراتژی های مدیریت فعلی شیلات و صید صدف عمدتاً بر داده‌های ۲۰۰ سال گذشته متکی است، دوره‌ای که بسیاری از مراکز شیلات جهانی به دلیل برداشت بیش از حد، آلودگی زیست محیطی، رقابت با گونه‌های غیربومی و از دست دادن زیستگاه از بین رفتند.
متاسفانه علی رغم شناخت روزافزون اهمیت داده‌های تاریخی در درک اکو سیستم های جهان، دانش جوامع بومی و باستان شناسی اغلب در حفاظت از محیط زیست نادیده گرفته شده است.
به گزارش سیناپرس، این موضوع سبب شد تا دکتر لزلی ریدر مایرز و همکارانش صید تاریخی صدف در شرق استرالیا، سواحل اقیانوس آرام آمریکای شمالی، و سواحل اقیانوس اطلس و خلیج مکزیک در آمریکای شمالی را بررسی کنند. آن ها تاریخچه سطح دریا و سوابق تاریخی صید را با سوابق باستان شناسی در مورد فراوانی صدف، توزیع جغرافیایی سایت های حاوی صدف و گزارش های قومی تاریخی از برداشت، مدیریت و کشاورزی از جوامع بومی ترکیب می کنند.
نویسندگان پیشنهاد می کنند که صید صدف تحت نظارت جوامع بومی گسترده بوده و به مدت ۵ تا ۱۰ هزار سال ادامه داشته است. نویسندگان نشان می دهند که صدف ها به طور فعال توسط انسان های باستانی مراقبت می شدند و نقش فرهنگی و غذایی مرکزی داشتند.
به گزارش سیناپرس، نویسندگان پیشنهاد می کنند که این یافته ها با این نظریه که اکوسیستم های نزدیک ساحل پیش از دوره استعمار و صنعتی شدن جوامع، «بکر» یا «وحشی» بودند در تضاد بوده و بالعکس باید اذعان داشت مردم بومی دوره باستان مدیریت دقیق و موفقی در زمینه حفظ منابع طبیعی خود داشتند.
شرح کامل این پژوهش ویافته های به دست آمده از آن در آخرین شماره مجله تخصصی Nature Communications منتشر شده است.
مترجم: احسان محمدحسینی