به گزارش سیناپرس، بر اساس مطالعه ای که نتایج آن اخیرا منتشر شده است، رویشگاه های علف دریایی می توانند ساکارز را در غلظت هایی تقریبا 80 برابر بیش از موارد یافت شده پیشین در رویشگاه های آبی تجمع دهند.
این یافته‌ها نشان می‌دهند که گیاه سی گراس یا علف‌دریایی می‌تواند به عنوان یک مخزن جهانی بزرگ و مناسب برای کربن آلی مطرح باشد. دانشمندان احتمال داده اند که این اتفاق، ناشی از مهار فعالیت های معمول میکروبی است. چراکه در صورت وجود و فعالیت آنان، ماده شیرین فوق تجزیه شده و از دسترس خارج می شد.
رویشگاه های علف دریایی، زیستگاه های دریایی مهمی هستند، زیرا علاوه بر تامین سرپناه و غذا برای جانداران متنوع دریایی، کربن را به میزان 35 برابر جنگل های بارانی روی زمین در بافت های خود ذخیره می کنند.
علف دریایی همچنین قادر است کربن را به شکل قندهای ساده و سایر ترکیبات از طریق ریشه خود دفع کند.به گزارش سیناپرس،با این حال، نقش میکروب های دریایی در مصرف و چرخه این منابع کربن تاکنون به خوبی درک نشده است.
پژوهشگرانی از موسسه میکروب شناسی اقیانوسی ماکس پلانک آلمان با همکاری دانشگاه کالیفرنیا مرسد آمریکا، تحقیقی را در این خصوص انجام داده اند که در آن، شیمی نمونه‌های آب برداشت شده از درون رسوبات زیر سه رویشگاه مختلف علف‌های دریایی در مدیترانه، دریای کارائیب و دریای بالتیک تجزیه و تحلیل شده است.
آن ها متوجه غلظت‌های بسیار بالا و غیرمنتظره ساکارز در نزدیکی ریشه‌های علف‌دریایی شدند. تجزیه و تحلیل ژنوم میکروب های ساکن در رسوبات زیر مراتع علف دریایی نشان داد که اگرچه 80 درصد از ژنوم های میکروبی بازیابی شده حاوی ژن های تجزیه کننده ساکارز بودند، این ژن ها تنها در 64 درصد از ژنوم ها بیان شده بودند.
محققان اظهار داشته اند که شرایط این رویشگاه ها مبنی بر کمبود اکسیژن در کنار حضور ترکیبات گیاهی به نام فنولیک ها که به طور قابل‌توجهی فعالیت میکروبی را مهار می‌کنند، می‌تواند تجمع ساکارز را در این حد توضیح دهد.
به گفته آن ها، تجمع ساکارز که ماده اصلی موجود در قند وشکر است در زیر علف‌های دریایی می‌تواند نشان دهنده ذخایر ارزشمند کربن آلی باشد که احتمالاً در ارتباط با سایر گیاهان دریایی و آبزی نیز ممکن است یافت شوند.
مترجم:محمدرضا دلفیه
منبع: نشریه Nature Ecology & Evolution