به گزارش سیناپرس، حدود 200 میلیون سال پیش، گروهی از دایناسورها در خشکی پرسه می زدند، پتروزارها در آسمان حکمرانی می کردند و ایکتیوسورها بر دریا تسلط داشتند.
خزندگان دریایی شکارچیان ترسناکی بودند که دارای طیف متنوعی از گونه ها از اندازه یک گراز دریایی کوچک تا یک نهنگ عظیم را شامل می شدند. اکنون دیرینه شناسان بزرگترین دندان ایکتیوسور تا به امروز را کشف کرده اند که نشان می دهد این موجودات حتی بزرگتر از تصور قبلی بوده اند.
ایکتیوسورها شکارچیان و شناگران ماهری بودند که تقریباً تمام مرزهای آبی و آبزیان جهان را تسخیر کرده بودند. ایکتیوسورها در دوران شکوفایی خود در دوره تریاس پسین و ژوراسیک اولیه، اشکال مختلفی از جمله گونه های دندان دار و بی دندان داشتند.
تنها یک دندان سیاه غول پیکر و مجموعه ای از مهره ها و دنده ها از کوه های آلپ سوئیس تنها تعداد انگشت شماری از نمونه های شناخته شده ایکتیوسور را تشکیل می دهند که در سراسر جهان یافت شده اند.به گزارش سیناپرس، مارتین ساندر (Martin Sander) در دانشگاه بن برای اولین بار مجموعه ای از فسیل های با کیفیت ایکتیوسور را مورد بررسی قرار داد.
زمانی که ساندر و همکارش هاینز فورر (Heinz Furrer) در دانشگاه زوریخ تصمیم گرفتند نگاهی دوباره به فسیل ها بیندازند، متوجه شدند که شواهدی از بزرگترین ایکتیوسورها تا به امروز در دست دارند.
به گزارش سیناپرس، از زمان ایکتیوسورها، این سیاره دستخوش تغییرات تکتونیکی چشمگیری شده است و آنچه را که زمانی کف دریا کم عمق بود به کوه‌های سنگی و دندانه دار به نام سازند کوسن تبدیل کرده است. آن جابجایی بقایای خزندگان دریایی را به ارتفاعات 2800 متری از سطح دریا منتقل کرده است.
کشف محققان منجر به دست یابی به یک دندان ایکتیوسور با ریشه ای در حدود شش سانتی متر شد که به گفته ساندر بزرگترین نمونه شناخته شده است. در حالی که دیرینه شناسان فقط قسمت پایینی دندان را دارند، ساندر می گوید: این ریشه های بزرگ معمولاً به معنای وجود یک تاج بزرگ است. مهره‌ها و تکه های دنده نیز نشان می دهد که طول این خزنده حدود 20 متر بوده است.
اگرچه این دندان غول پیکر مالک غول آسایی را استنباط می کند، ساندر و فرر مطمئن نیستند که آیا این دندان از یک ایکتیوسور بزرگ است یا یک موجود کوچکتر با دندان های به خصوص بزرگ. با این حال، پژوهشگران مطمئن هستند که این دندان متعلق به یک ایکتیوسور است.
شرح کامل این پژوهش و یاقته های حاصل از آن در آخرین شماره مجله تخصصی The Journal of Vertebrate Paleontology منتشر شده است.
مترجم: لنا می آبادی
No tags for this post.