ما برای انجام کارهای روزمره خود از ماهیچه‌هایمان کمک می گیریم. به عنوان مثال بدون وجود آنها نمی‌توانیم کیف خود را از زمین برداریم و یا اینکه به درستی حرکت کرده و یا صحبت کنیم. علاوه بر اینها، ماهیچه‌ها نقش مهمی در حفظ حالت بدن ما ایفا می‌کنند. آنها همچنین سبب می‌شوند که خون و دیگر مواد مورد نیاز بدن در تمامی نقاط آن در چرخش باشد.
با این حال، گاهی ممکن است به دلایل مختلفی عملکرد ماهیچه‌های قسمتی از بدن دچار اختلال شده و یا حتی از کار بیافتد. از جمله این عوامل عدم فعالیت و یا به عبارت دیگر عدم کار کشیدن از ماهیچه است. عامل دیگر، آسیب رسیدن به ماهیچه هاست. ایسکمی (Ischemia) عارضه‌ای است که طی آن خون کافی به نقطه‌ای از بدن نمی‌رسد. عوال متعددی در بروز این بیماری نقش دارند که لخته شدن خون، فشار خون پایین، کمبود گلوکز خون و تصلب شرایین از جمله آنها هستند.
زمانیکه ایسکمی ماهیچه‌های بدن را هدف قرار می‌دهد، اکسیژن و گلوکزی که سلول‌های بافت ماهیچه برای سوخت و ساز نیاز دارند به آنها نمی‌رسد و در نتیجه، آنها رفته رفته از کار می‌افتند. اگر در این حالت خون و مواد آن به بافت آسیب دیده بازگردند، تاثیر زیان بارتری نسبت به حالت اولیه بیماری بر ماهیچه خواهند داشت.
به عنوان مثال، برگشت خون سبب می شود تا التهاب بافت آسیب دیده افزایش یابد و در نتیجه این بافت مورد حمله گلبول‌های سفید خون قرار گیرد. درمان‌های فعلی برای این عارضه تزریق ضد انعقاد خون به بدن فرد بیمار است. در شرایطی که بیماری از کنترل خارج شود، پزشکان ناچار به قطع ان عضو از بدن بیمار خواهند بود.
تاثیر پروتئین CD163 بر ترمیم ماهیچه
پژوهشگران در پی یافتن روشی برای احیاء سریع‌تر ماهیچه آسیب دیده، مطالعه ای روی گروهی از موش های مبتلا به ایسکمی انجام دادند و دریافتند که بیرون کشیدن پروتئین CD163 سبب افزایش سرعت ترمیم ماهیچه و رساندن جریان خون به آن می‌شود. نتایج پیشین نشان می‌دهد که این پروتئین تنها وظیفه دارد بدن را از هموگلوبین اضافی پاک کند. در حالی که بر اساس پژوهش اخیر، این پروتئین بر ترمیم ماهیچه ها نیز موثر است. تنها یک پای این موش‌ها آسیب دیده بود و پای دیگر آنها سالم بود. عدم حضور پروتئین CD163 علاوه بر تسریع روند ترمیم ماهیچه آسیب دیده سبب شد که رگ‌ها و فیبر عضلانی در پای سالم موش‌ها نیز به طور چشمگیری رشد کند.
تاثیر پروتئین CD163 بر پروتئین توئیک
پژوهشگران طی آزمایشی مشاهده کردند که نوعی از گلبول‌های سفید که ماکروفاژ نامیده می‌شوند، در مواقع آسیب دیدن ماهیچه، محلولی از این پروتئین را ترشح و وارد خون می کنند. این پروتئین سپس پروتئینی دیگر بنام توئیک (tweak) را خنثی می‌کند. پروتئین توئیک سبب می‌شود که سلول‌های بافت ماهیچه‌ای افزایش یابند. زمانیکه پروتئینCD163 در خون نباشد عملکرد پروتئین توئیک موثرتر خواهد بود و می‌تواند در قسمت‌هایی از ماهیچه که از نقطه آسیب دیده دور است موجب رشد بافت آن شود.
ضرورت وجود پروتئین توئیک برای ترمیم ماهیچه
مطالعات پیشین حاکی از این است که پروتئین توئیک می‌تواند تاثیری منفی در احیاء ماهیچه‌ها بگذارد. ولی پژوهشگران برای تاکید بر اینکه حضور این پروتئین برای ترمیم ماهیچه آسیب دیده ضروری است آنتی بادی آن را به بدن موش‌ها تزریق کرده و از این طریق عملکرد این پروتئین را متوقف کردند. نتیجه بدست آمده این بود که ماهیچه به طور کامل ترمیم نشد.
با این حال، پژوهشگران معتقدند که عملکرد پروتئین توئیک باید محدود و تحت کنترل باشد. این پروتئین فرستنده سیگنال التهاب ماهیچه‌ای است زیرا تنظیم کننده التهابی را به نام NF-κB فعال می‌کند. علی رغم اینکه التهاب مزمن ماهیچه بر رشد ماهیچه‌ای تاثیر منفی دارد، در موش‌هایی که فاقد پروتئین CD163 بودند، سیگنال‌های التهابی ارسالی توسط پروتئین توئیک، سبب تقویت رشد ماهیچه‌ای شد. این پروتئین نقش به سزایی را در درمان ایسکمی ماهیچه ای ایفا می‌کند، زیرا سبب تکثیر سلول های پیش ساز ماهیچه‌ای می‌شود.
نکته مهم اینجاست که اگر همیشه میزان پروتئین توئیک در بدن زیاد باشد، این سلول‌ها نمی‌توانند تشخیص دهند که چه زمانی باید شروع به بالغ شدن کنند. در نتیجه مقدار و عملکرد آن باید کنترل شده باشد. گفتنی است که این پروتئین در احیاء کبد و سکته نیز نقش دارد.
برای مطالعه شرح کامل این مطالعه به مجله Nature Communications مراجعه کنید.
No tags for this post.