به گزارش سیناپرس،بررسی های سرطان شناسی نشان می دهند که سلولهای سرطانی از محل اولیه تومور میتوانند به ریزمحیط دور و بر خود حمله کنند و سپس از طریق رگهای خونی و لنفاوی به بافتهای سالم دورتر راه پیدا کرده و اصطلاحا متاستاز ایجاد نمایند.
در مورد بیماری سرطان پستان متاستاتیک، سلول های سرطانی عمدتاً استخوان ها را مورد حمله قرار می دهند، اما آن ها می توانند در سایر اندام ها مانند کبد، ریه ها یا مغز نیز یافت شوند.
اگرچه مکانیسمهای مولکولی و سلولی که مسئول مراحل مختلف فرآیند متاستاز سلول های سرطانی هستند، هنوز به طور کامل شناخته نشدهاند، مطالعات نشان میدهند که پلاستیسیته یا تغییرپذیری سلولی نقش مهمی در این خصوص ایفا میکند.
اصطلاح پلاستیسیته به توانایی سلول ها برای تغییر عملکرد و/یا شکل اشاره دارد. بنابراین، سلول های توموری که متاستاتیک می شوند، شکل خود را تغییر داده و متحرک می شوند.
به گزارش سیناپرس، در این زمینه، پژوهشگرانی از دانشگاه ژنو و دانشگاه ETH زوریخ واقع در کشور سوئیس نقش بالقوه پروتئینی موسوم به ZEB1 را که برای تاثیرش در افزایش انعطاف پذیری سلول شناخته می شود، در مهاجرت سلول های سرطان پستان با استفاده از جانوران مدل بررسی کرده اند.
آن ها می گویند: بر خلاف زنان، موش هایی که با سلول های سرطان سینه انسانی پیوند شده اند، به ریه ها متاستاز می دهند، نه به استخوان. بنابراین ما به دنبال شناسایی عواملی بودیم که قادر به ایجاد متاستاز در بافت استخوانی هستند و به ویژه تأثیر فاکتور ZEB1 را مورد آزمایش قرار دادیم.
این محققان در آزمایشهای مهاجرت و تهاجم آزمایشگاهی، دریافتند که سلولهای سرطانی بیانکننده ژن پروتئین ZEB1 بر خلاف سلولهای سرطانی که آن را بیان نمیکنند، به بافت استخوانی منتقل میشوند.
این نتایج بعداً زمانی که سلول های سرطان سینه انسان به غدد پستانی موش پیوند زده شد تأیید شد. اگر سلولهای سرطانی، پروتئین ZEB1 را بیان نمیکردند، متاستاز عمدتاً در ریهها رخ میداد.به گزارش سیناپرس، در مقابل، زمانی که ZEB1 وجود داشت، متاستازها همان طور که در زنان دیده می شود در استخوانها ایجاد میشد.
به گفته مجریان این تحقیق، بنابر این نتایج ما میتوانیم فرض کنیم که عامل فوق در طول تشکیل تومور بیان میشود و سلولهایی را که ویژگیهای متاستاتیک کسب کردهاند به استخوانها هدایت میکند.
به گزارش سیناپرس، نتایج این مطالعه که اهمیت پلاستیسیته سلولهای تومور را در طول فرآیند متاستاتیک تأیید کرده و میتواند در درازمدت به بررسی رویکردهای درمانی جدید برای جلوگیری از ظهور متاستازها کمک کند، در نشریه Nature Communications منتشر شده اند.
نویسنده: محمدرضا دلفیه