به گزارش سیناپرس، محققان موسسه فناوری سلطنتی KTH و موسسه کارولینسکا مدلی ایجاد کرده اند که نشان می دهد حرکت عوامل بیماری زای ویروسی ممکن است شبیه به حرکات تصادفی کودکی باشد که در رودخانه مملو از سنگ بازی می کند.
ایان هافکر (Ian Hoffecker) محقق موسسه فناوری سلطنتی KTH در استکهلم می گوید این مدل راه های جدیدی را برای در نظر گرفتن تکامل ویروس‌ها و سیستم ایمنی ارائه کرده و این مطالعه جدید بینش‌هایی را به دست می دهد که ممکن است در مهندسی واکسن مفید باشد.
آنتی بادی ها اغلب به عنوان پروتئین های Y شکل در نظر گرفته می شوند. اما مطالعات اخیر نشان داده‌اند که شاید راه دقیق تر برای تجسم آنها این باشد که تصویر آن ها را وارونه کنیم و آنتی بادی ها را به شکل عصایی در نظر بگیریم که روی آنتی ژن‌ها پا می گذارند. هافکر می گوید، این دو شاخه مشخصه «Y» به عنوان پایه عمل می کنند. او می افزاید: این آنتی بادی ها برای راه رفتن ساخته شده اند.
این شکارچیان پاتوژن دنباله دار، طعمه خود را با کاشت پایه روی آنتی ژن‌ها که مولکول‌های کوچکی روی سطوح ویروس‌ها هستند، علامت گذاری می کنند. آنها با ایجاد جای پایی با هر دو شاخه Y، معمولاً بر روی دو آنتی ژن مجزا تکیه می کنند که به آنها اجازه می دهد تا آنجا که ممکن است به اهداف خود متصل شوند. پس از قرار گرفتن در محل، آنتی بادی ها در یک سری از فعل و انفعالات با سایر پروتئین های سیگنال دهنده برای خنثی کردن یا کشتن پاتوژن شرکت می کنند.
به گفته هافکر، محققان با استفاده از یک نانومدل ساخته شده از الگوی آنتی ژن یک پاتوژن، دریافتند که چگونه این رفتار تحت تأثیر سطوح پاتوژن قرار می گیرد.
حال اگر آنتی ژن ها واقعاً نزدیک به هم باشند یا اگر کمی از هم دور باشند چه؟ برای پی بردن به این موضوع، بیورن هوگبرگ (Björn Högberg) از بخش تحقیقات بیومتریال مؤسسه کارولینسکا می گوید که این تیم یک سناریوی پاتوژن و آنتی ژن را با استفاده از روشی به نام اوریگامی دی ان ای شبیه سازی کردند، که در آن دی ان ای به نانوساختارهایی با هندسه قابل برنامه ریزی اجازه می دهد فاصله بین آنتی ژن ها را کنترل کنند.
هوگبرگ می گوید: این ابزار ما را قادر می سازد تا بررسی کنیم که چگونه این فاصله بین دو آنتی ژن بر قدرت اتصال تأثیر می گذارد. ما در پروژه جدیدمان این داده ها را گرفته و به مدلی متصل کردیم که به ما امکان می دهد سوالات جالبی درباره نحوه رفتار آنتی بادی ها در محیط های پیچیده تر بپرسیم.
هافکر می گوید این مدل نشان می دهد که آنتی بادی ها تفاوت چندانی با دیگر ارگانیسم های معروف دوپا یعنی انسان ها ندارند.
به گزارش سیناپرس، هافکر در انتها اضافه می کند که گام های بعدی مشاهده این است که چگونه این ویژگی آنتی بادی‌ها خود را در سیستم های طبیعی نشان می دهد و تلاش خواهد شد تا این یافته ها را در واکسن هایی با طراحی منطقی وارد کنند.
مترجم: فاطمه امینی
منبع: news-medical